…le petit prince de l'obscurite…

πράξη πρώτη

Πες και εσύ μιά τσαχπινιά November 16th, 2022

…η συγνώμη δεν είναι μιά λέξη, είναι μιά πράξη…

στην γλώσσα σου

Πες και εσύ μιά τσαχπινιά November 10th, 2022

que encajes no significa que estes en el lugar correcto

PuLp

Πες και εσύ μιά τσαχπινιά July 22nd, 2015

Πλησίασα ερωτευμένος τον κόσμο των Θεών, τον κόσμο που τη ζωή την καθοδηγούν αρχέγονες δυνάμεις…. κοντολογίς, για λίγο καιρό μου σάλεψε θαρρώ.

Είχα εγκληματίσει χωρίς επίγνωση, είχα εκτεθεί σε κινδύνους χωρίς υποψία, είχα γίνει στυγνός δολοφόνος εν αγνοία μου, μα μήτε τα εγκλήματα μήτε οι αμαρτίες που τα συνόδευαν επιδεχόταν άφεση και ας είχαν διαπραχθεί όλα εξ αμελείας.

Είχα θελήσει να κρατήσω τον έρωτα στην ζωή κ όμως τον είχα σκοτώσει.

Το έγκλημα υπέστει χωρίς να καταλάβω πως εγώ το διέπραξα και τώρα αναζητούσα το αδίκημα, αλλα καθώς δεν ήξερα σε τι ακριβώς είχα φταίξει, ομολογούσα τα πάντα……ανόητος

quote

Πες και εσύ μιά τσαχπινιά August 1st, 2014

…to quote, αν το είπε κάποιος καλύτερα από ‘σένα, πες το με τα δικά του λόγια…:

“Ανοιγοκλείνω πόρτες,
μπαίνω παντού,
μιλάω με λόγια πικρά στους τοίχους και
χωρίς αιτία χαμογελάω σε περαστικές ομορφιές,
κι όταν θα πλεύσω δίχως μπούσουλα,
τότε θα έχω γλυστρίσει σε άλλη πόλη και
θα ραγίζει η καρδιά σου γιατί ράγισες τη δική μου,
γιατί οι ενοχές σου θα πονάνε πιό πολύ από την θλίψη μου (που λέει και η Στέλλα),
και τα λόγια μου πια θα αποκτήσουν ουσία.”

νέος

4 τσαχπινιές January 11th, 2012

Η φίλη μου η griza θα το πεί.
Το σάββατο.

Εγώ δεν το είχα ξαναδιαβάσει.
Τον Ανδρέα δεν τον ξέρω.
Θα ήθελα να του μιλήσω όμως, διαβάζεται μ’ ενδιαφέρον.
Οι μόνες μου επαφές με την ποίηση ήταν το “Vulnerant omnes, Ultima necat” του Τζιμάκου σε ένα ταξίδι για την Δονούσσα…

Παράξενη κούραση που βγήκε από τις χθεσινές περιπλανήσεις!
Προσπάθειες για ανθρωποποίηση σε πλάσματα που δε γεννήθηκαν για να γίνουν άνθρωποι
Αφιλόξενες βρεφικές ψυχές για νυχτερινά παραληρήματα
Ηλιοτρόπια που από λάθος υποκλίνονται στη σελήνη

Πατάς στη ράχη ειπωμένων λόγων και φτιάχνεις το δικό σου έναστρο σώμα
Πάνω σε υποσχέσεις που δεν έπρεπε να ακουστούν
Σύνθημα σε τοίχο που ήταν γραφτό να γκρεμιστεί σε νεκρή στίξη και εποχή

Αυτός ο ύπνος με κούρασε στα δάχτυλα
Αχνιστός με το πρόωρο φευγιό από τα γυναικεία στήθη
Καλλιτέχνες με άσυλο τους δρόμους
Μια τέχνη τροφή για τους φτωχούς
Ζωή που έρχεται τελεσίδικα σαν το θάνατο και ξοδεύεται χωρίς την προσδοκία της ανταμοιβής
Δικαίωμα στη φωτιά μπρος το τρόμο του διπλανού θηριοδαμαστή

Ανδρέας Τσακιρίδης
Θεσ/νίκη, 22/10/2000

Η φίλη μου η griza θα το πεί…
και εγώ χαμογελάω και σε σκέφτομαι και τούμπαλιν.

όταν

5 τσαχπινιές December 30th, 2009

Όταν είμαστε μαζί, ξέρεις, νιώθω άλλος άνθρωπος.
Και χώρια σου άλλος νιώθω.
Σίγουρα.
Δεν είμαι εγώ.
Ναι.
Κι όλο λεω να ενεργώ πιό ήρεμα, να προσπαθήσω να βάλω τα μέσα μου σε τάξη.
Ναι.
Ενήλικας πλέον, λέω, εδώ και χρόνια.
Αρχίδια.
Η ενηλικίωσή μου και τα χρόνια.
Η ανησυχία είναι στο μυαλό, όχι στην ηλικία μου…

no news is good news (part II)

9 τσαχπινιές August 4th, 2009

χαθηκες πάλι.

κομήτης, πας και έρχεσαι.

ξεσηκώνεις την σκόνη από πάνω μου κάθε φορά που μιλάμε στο τηλέφωνο ή συναντιόμαστε διαδικτυκά.

αγόρασα και ένα αναπτήρα στο αγαπημένο σου χρώμα και κάθε φορά που ανάβω τσιγάρο σε σκέφτομαι.

η αλήθεια είναι πως σε σκέφτομαι περισσότερο από όσο καπνίζω, ούτως ή άλλως ούτε το ένα ούτε και το άλλο θέλω να κόψω.

μου αρέσουν και τα δύο.

φοράω και νέο άρωμα, μιά γεύση μέταλλου στο στόμα.

να γύρναγα από τη δουλειά και να είχες στρώσει το τραπέζι.

σιχαίνομαι να τρώω μόνος.

το σπίτι μου έχει 2 φωτισμούς, το ξημέρωμα και τον απορροφητήρα. τα ενδιάμεσα τα χάνω.

Έλα να μου αλλάξεις τα φώτα…

εφήμερα

3 τσαχπινιές March 30th, 2009

Σκέφτομαι πολλές φορές πως όλα γύρω μας είναι εφήμερα. Πόσο άδικο μπορεί να είναι αυτό…

Θέλω να έχεις ότι επιθυμείς, τα πάντα…αυτό ήθελα εξ αρχής, απλά δεν συνειδητοποίησα πως να συμβιβαστώ.

Απόψε ήθελα να χαζέψω την γυμνή σου πλάτη, να φιλήσω τον λαιμό σου από την αριστερή σου μεριά και να σου μουρμουρίσω δυο λεξούλες στ’ αυτί πλην κλείσω τα μάτια μου να κοιμηθώ, όπως κάθε νύχτα, μαζί σου. Περιορίστηκα στο “καληνύχτα μωρό μου”.

Σκέφτομαι πολλές φορές πως όλα γύρω μας είναι εφήμερα, εκτός από εσένα στη σκέψη μου. Πόσο άδικο μπορεί να είναι αυτό;

ήθελα

3 τσαχπινιές February 24th, 2009

Ήθελα να είμαι εκεί, μα δεν μπόρεσα, δεν με άφησες, δε ήταν εφικτό και άλλα τόσα δεν.
Ήθελα όμως …

Need to toughen you up boy, να μάθεις να ξεχωρίζεις την μαγκιά από την βλακεία, την θεωρία από την πράξη, την τόλμη από την θυσία, την ματιά σου από το σε θέλω,  το σ’ αγαπώ απ’ το για πάντα.

Αστόχησα, άργησα και χρειάζεται να το καταπιώ, δεν φταίει άλλος γιατί δεν μοιάζω με κανένα.

πέντε λεπτάκια ακόμα

13 τσαχπινιές October 27th, 2008

Από μικρό με ενθουσίαζε οτιδήποτε είχε να κάνει με τα όνειρα. Ανέκαθεν έβρισκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον στην ελαστικότητα του ονειρικού χρόνου σε σύγκριση με τον πραγματικό. Ένα από τα κλασσικότερα μου πειράματα που επαναλάμβανα με χειρουργική ακρίβεια μέχρι και πριν από λίγο καιρό, ξεκίνησε για πρώτη φορά όταν ακόμα πήγαινα στο δημοτικό και το ξυπνητήρι μου χτύπαγε στις 08:10. Σε πρώτο χρόνο, έβαζα μπροστά την διαδικασία “πέντε λεπτάκια ακόμα”, έκλεινα τα μάτια μου και άλλαζα πλευρό. Μέσα σε αυτά τα πέντε λεπτά που με ξανάπαιρνε ο ύπνος, προσπαθούσα να ονειρευτώ πως είχα ήδη σηκωθεί, έπλυνα τα δόντια και τα μούτρα μου, είχα ντυθεί και περπατούσα στο δρόμο προς στο σχολείο. Λίγο πριν φτάσω στην είσοδο της τεράστιας αυλής, άνοιγα τα μάτια μου και συνειδητοποιούσα ότι όλα αυτά δεν έχουν συμβεί, ακόμα, πως έχω αργήσει πολύ και συνεπώς θα χρειαστεί να τα ξανακάνω ταχύτατα και σαφώς πολύ πιο πραγματικά.

Προσπαθούσα απεγνωσμένα σαν παιδί να βρω την χρυσή εξίσωση που θα συνέδεε τον πραγματικό χρόνο με αυτόν των ονείρων για να μπορέσω να συνδυάσω τα ονειρικά μου γεγονότα με την πραγματικότητα, κερδίζοντας έτσι πολύτιμο χρόνο για χουζούρεμα. Φυσικά το παραπάνω δεν το γνώριζε κανείς πέραν του Μάξιμου, τον μόνο που εμπιστευόμουν αρκετά, γνωρίζοντας εκ του ασφαλούς πως δε θα θεωρούσε ότι είχα χαμένη την παρτίδα στην στρατηγική της σκακιέρας της παιδικής μου φαντασίας.

Αρκετά χρόνια αργότερα, κατά την διάρκεια μιας μεγάλης συζήτησης μετά βέσπα-βόλτας, η συνοδός μου, και δίχως να κατευθύνω την κουβέντα στο ελάχιστο, μου ανέφερε σχεδόν επί λέξει αυτά που σκεφτόμουν μικρός. Μου εκμυστηρεύτηκε κάθε λεπτομέρεια, λέγοντας μου πως το ζήτημα την απασχολούσε χρόνια τώρα, πιστεύοντας ότι αν τα έλεγε σε κάποιον άλλο, σύντομα θα την κοιτούσαν όλοι περίεργα.

Συγκλονισμένος, τότε, είχα στιγμιαία εφεύρει το “πλατωνικό τσιμπούκι”.