Ταπεινό χαμομηλάκι
Πες και εσύ μιά τσαχπινιά April 4th, 2022
Ζούμε σκαρφαλωμένοι στη σκεπή
της κόλασης για να δούμε τα λουλούδια
Ιαπωνικο haiku
Αναρτήσεις 'Βγάλε άκρη'
36 και απόψε
1 τσαχπινιά November 19th, 2013
Όπως το λέει ο τίτλος…
Ας σβησουν οι φωτιές
χιόνια πολλά
αρόδον
Πες και εσύ μιά τσαχπινιά May 23rd, 2013
…υπάρχω σε κατάσταση “αρόδον”, στα τραγουδια της Σειρήνας, δέθηκα στο άλμπουρο και σώθηκα…
…για το να φτάσεις γρήγορα στον όποιο προορισμό, σπάνια είναι κέρδος, γιάτι χάνεις την ικανότητα να τον προσεγγίζεις, χωρίς να χρειάζεται να τον αναζητήσεις…
…απ’ όποια γωνιά και αν το εξετάσω…
Προσπαθώ να χαμογελώ περισσότερο.
Καληνύχτα σας…
πρωτιές
9 τσαχπινιές March 10th, 2012
Όταν γνωριστήκαμε, με κυρίευσες τόσο που έπαψα πιά την δυνατότητα να ερωτευτώ οτιδήποτε άλλο μετά από σένα.
Ζωή μου και κατάρα να ζώ χώρια σου.
Ο Άγγελος το έπλασε σε λέξεις, μιάς και μου αρέσουν και μένα.
Η σημασία τους, καθαρά αισθητικά, όχι γλωσσολογικά.
Ο πρώτος του είδους.
Άνθρωπος, περήφανος, πεισματάρης και ερωτευμόνος.
Ανοιχτή επιστολή (part V)
5 τσαχπινιές October 23rd, 2010
Όλα φρέσκα.
Πάλι.
Δεν ξέρω από που να αρχίσω, ίσως καλύτερα σε πάρω ένα τηλέφωνο.
Αλλά πως να στα πω; Ούτε αυτό δεν έχω καθίσει να κάνω.
Δεν πρόφτασα να αδειάσω το κεφάλι μου.
Ω, Θεέ μου…
Θα μπορούσα να ζητήσω λίγο περισσότερο χρόνο…
Ο monsieur Βιαστικός.
Αποφάσισα να πάρω φωτογραφική.
Δεν είμαι σαν και σένα καλός, εσύ κάνεις παπάδες σε έχω δει, πάντα παπάδες έκανες.
Έβαζες τα μακρυά σου δάχτυλα και χάιδευες το σώμα, σου έκανε όλα τα χατίρια.
Λέω να βάλω παιδικά τα μάτια μου πίσω από ένα φακό και όσα δε μπορώ να περιγράψω, να στα δείχνω.
Μην μου αρχίσεις τις αηδίες για την μια εικόνα και τις χίλιες λέξεις γιατί εγώ μπορώ, μάγκα μου, να σου πω εγώ μια μόνο λέξη και να σκάσουν μιας ζωής εικόνες στα μάτια σου.
Να είδες γιατί σ’ αγαπάω;
Χωρίς να το ξέρω.
Μην χαθείς, έλα αν θες και αν δεν σε παίρνει πάλι, με παίρνει εμένα, πες το και έφτασες.
Μόνο με την υπόσχεση πως θα μου φέρεις καπνό και την κάμερα σου.
Εγώ;
Αρχίδια, τα ίδια είμαι εγώ.
Όλα καλά, μόνο λυγάω εγώ, το χείριστο σκυλί και τα λοιπά.
Σκέφτομαι λίγο πιο ήρεμα και μόνος.
Οξύμωρο.
Με γέμισαν οι απουσίες.
Ούτε να μιλάω δε θέλω, βαρέθηκα τα μουνιά και τα μουνιά.
Δεν είμαι εδώ.
Για κανένα μουνί.
σε φιλώ.
θα ‘σαι δω, σύντομα
κορίτσια
4 τσαχπινιές March 11th, 2010
Κάποια αγόρια,
παίρνουν ένα όμορφο κορίτσι
και το κρύβουν το κρύβουν από όλο τον κόσμο.
Εγώ ήθελα να περπατάμε στον ήλιο.
όταν
5 τσαχπινιές December 30th, 2009
Όταν είμαστε μαζί, ξέρεις, νιώθω άλλος άνθρωπος.
Και χώρια σου άλλος νιώθω.
Σίγουρα.
Δεν είμαι εγώ.
Ναι.
Κι όλο λεω να ενεργώ πιό ήρεμα, να προσπαθήσω να βάλω τα μέσα μου σε τάξη.
Ναι.
Ενήλικας πλέον, λέω, εδώ και χρόνια.
Αρχίδια.
Η ενηλικίωσή μου και τα χρόνια.
Η ανησυχία είναι στο μυαλό, όχι στην ηλικία μου…
μετράω, ακόμα.
5 τσαχπινιές December 18th, 2009
Κάποιες στιγμές αναρωτιέμαι τι με κάνει να σε πιστεύω, το κατά πόσο δηλαδή την ικανότητα σου να μου κυριεύεις το μυαλό την οφείλεις στην απροσδόκητη συμπεριφορά σου ή στις ανάγκες μου. Αν η σχιζοφρένεια μου απορρέει από την ματιά σου ή την όψη μου, από τα λόγια σου ή τα αυτιά μου, από την ρουτίνα σου ή την δική μου. Αν το πρόβλημά μου είναι πως σε παίρνω στο κινητό ή το ότι, ακόμα και στις πιό ασήμαντες στιγμές, δεν το σηκώνεις. Ω, Θεέ μου…και, τί ήθελα να πω τώρα, ξέχασα.
Τα έβαλα όλα κάτω, στο χαρτί. Το καιρό αυτό γράφω περισσότερο από όσο πληκτρολογώ.
Μόνο έτσι μου κάθησε.
Πήρα και μετράω.
Εδώ και μήνες μετράω.
Μετράω κιλά, πιέσεις, χιλιοστά, μέρες, αντίστροφα…
Όλο και κάτι βρίσκω να μετράω.
Αποφάσισα, οριοθέτησα, δρομολόγησα.
Ένα και ένα κάνουν, πόσα;
Δεν υπάρχει θεωρία να αποδείξω.
Πήρα παραμάζωμα ότι σκάλπ βρέθηκε στο δρόμο μου και πέρασα βαθιά σε μιά περίοδο λήθης.
Ξέχασα να σου πώ σ’αγαπώ μα δεν φάνηκε να σε πειράζει. Κρίμα, πείραξε εμένα.
είσαι
9 τσαχπινιές October 30th, 2009
…είναι που χώνεσαι σε κάθε γωνιά της σκέψης μου και γίνομαι φωνακλάς…
ζώντας χωρίς εσένα (part II)
9 τσαχπινιές October 10th, 2009
Ήρθε χθές κοντά μου ένα αδέσποτο να παρακαλέσει για το χάδι μου, μύρισε την μοναξιά μου και έφυγε. Με γύρισε σπίτι με την ουρά στα σκέλια να σκεφτώ, τι ακριβώς δεν γνωρίζω. Άλλη μιά πιθανή αυτοκριτική.
Αδυνατώ να συνειδητοποιήσω ποιό κομμάτι του «δεν αντέχω στιγμή χωρίς εσένα» δεν σου έχω δώσει να καταλάβεις ακόμα… Υπόσχομαι να πάψω να κυνηγώ κακέτυπα λάθη, εδώ αντιμετωπίζουμε το χαμένο χρόνο.
Ήθελα να ακούσω την ηχώ του γέλιου σου να χτυπά αλύπητα τους άδειους τοίχους μου, τα δάχτυλα σου να χαϊδεύουν τα μαλλιά μου, τη φωνή σου να μιλάει για μένα και να χαμογελάω στρίβοντας το επόμενο τσιγάρο μου.
Να σκορπάμε τις λεξούλες μας, μελισσάκια, να κάνουν γύρες στο δωμάτιο και ζουζουνίζοντας, να καρφώνονται στ’ αυτιά μας, να γεμίζουν τα κεφάλια μας γλύκα και έρωτα.
Δεν έχω σταματήσει να σε σκέφτομαι ούτε λεπτό.
Έχω χάσει τον ύπνο μου. Δε σε ρώτησα που έφυγα, δεν με άφησες να φύγω.
Μόνος μου (ξ)έμεινα εδώ πέρα.
