Αναρτήσεις 'Σκοτάδια'
September 2nd, 2016
Θα είμαι σαν λευκή σκιά
βελούδινη ηλεκτροπληξία
αν θες
σιδερένιος άνεμος
μουσική από καλάμια
θα γίνω
αν θες
μήνυμα σε μπουκάλι
άμμος στο σώμα
βράχος στον ουρανό
μπορώ
να πέσω
και τ’ αστέρια να κάνουνε ευχή
αν θες
με το σίγμα να σφυρίζει
σαν κύμα
άμα δε μου στερείς το όνειρο
και τότε όλα τα χιλιόμετρα
που φεύγουν από εσένα
πάλι σε ‘σένα
θα οδηγούν
Από την ποιητική συλλογή:
“Τι εννοεί ο ποιητής;”
του Τζίμη Ευθυμίου
August 1st, 2014
…to quote, αν το είπε κάποιος καλύτερα από ‘σένα, πες το με τα δικά του λόγια…:
“Ανοιγοκλείνω πόρτες,
μπαίνω παντού,
μιλάω με λόγια πικρά στους τοίχους και
χωρίς αιτία χαμογελάω σε περαστικές ομορφιές,
κι όταν θα πλεύσω δίχως μπούσουλα,
τότε θα έχω γλυστρίσει σε άλλη πόλη και
θα ραγίζει η καρδιά σου γιατί ράγισες τη δική μου,
γιατί οι ενοχές σου θα πονάνε πιό πολύ από την θλίψη μου (που λέει και η Στέλλα),
και τα λόγια μου πια θα αποκτήσουν ουσία.”
February 2nd, 2011
…state of mind, in case you’re wondering…
σε μιά έκδοση που προτιμώ περισσότερο γιατί αυτή πρωτογνώρισα.
εδώ
October 30th, 2009
…είναι που χώνεσαι σε κάθε γωνιά της σκέψης μου και γίνομαι φωνακλάς…
October 10th, 2009
Ήρθε χθές κοντά μου ένα αδέσποτο να παρακαλέσει για το χάδι μου, μύρισε την μοναξιά μου και έφυγε. Με γύρισε σπίτι με την ουρά στα σκέλια να σκεφτώ, τι ακριβώς δεν γνωρίζω. Άλλη μιά πιθανή αυτοκριτική.
Αδυνατώ να συνειδητοποιήσω ποιό κομμάτι του «δεν αντέχω στιγμή χωρίς εσένα» δεν σου έχω δώσει να καταλάβεις ακόμα… Υπόσχομαι να πάψω να κυνηγώ κακέτυπα λάθη, εδώ αντιμετωπίζουμε το χαμένο χρόνο.
Ήθελα να ακούσω την ηχώ του γέλιου σου να χτυπά αλύπητα τους άδειους τοίχους μου, τα δάχτυλα σου να χαϊδεύουν τα μαλλιά μου, τη φωνή σου να μιλάει για μένα και να χαμογελάω στρίβοντας το επόμενο τσιγάρο μου.
Να σκορπάμε τις λεξούλες μας, μελισσάκια, να κάνουν γύρες στο δωμάτιο και ζουζουνίζοντας, να καρφώνονται στ’ αυτιά μας, να γεμίζουν τα κεφάλια μας γλύκα και έρωτα.
Δεν έχω σταματήσει να σε σκέφτομαι ούτε λεπτό.
Έχω χάσει τον ύπνο μου. Δε σε ρώτησα που έφυγα, δεν με άφησες να φύγω.
Μόνος μου (ξ)έμεινα εδώ πέρα.
September 15th, 2009
Ο Τάγος είναι πιό όμορφο ποτάμι από αυτό που τρέχει δίπλα από το χωριό μου.
Αλλά ο Τάγος δεν είναι πιό όμορφο ποτάμι από αυτό που τρέχει δίπλα στο χωριό μου.
Γιατί ο Τάγος δεν είναι το ποτάμι που τρέχει δίπλα στο χωριό μου.
Ο Τάγος έχει μεγάλες βάρκες,
που πλέουν πάνω του.
Γι’ αυτό έχουν δεί τα πάντα που δεν είναι πιά εδώ.
Η μνήμη των σκαριών.
Ο Τάγος κατεβαίνει από την Ισπανία.
Και ο Τάγος εισέρχεται στην θάλασσα από την Πορτογαλία.
Όλοι το ξέρουν αυτό.
Αλλά λίγοι ξέρουν το ποτάμι που τρέχει στο χωριό μου.
Πού καταλήγει
και από πού πηγάζει.
Γιατί ανήκει σε μικρούς ανθρώπους
και είναι ελεύθερο και μεγάλο το ποτάμι που τρέχει στο χωριό μου.
Ο Τάγος πηγαίνει στον κόσμο.
Μετά το τέλος του Τάγου είναι η Αμερική.
Τι ευτυχία να το συναντάς.
Κανένας δεν αναρωτήθηκε τι υπάρχει πέραν του ποταμιού του χωριού μου.
Το ποτάμι του χωριού μου δεν σε κάνει να σκέφτεσαι για τίποτα.
Αυτός που είναι δίπλα του, βρίσκεται κοντά του.
Fernando Pessoa : O tejo é mais belo
June 23rd, 2009
Μπήκε για τα καλά και το καλοκαίρι και ο ιδρώτας έσταζε απ’ το πρωί στο μετωπό μου. Στο δρόμο μου φαίνομαι το ίδιο απόξενος και παγωμένος. Σβύνουν τα βήματα μου. Το νιώθω πως έφυγες, χάθηκες, κι εγώ ξέμεινα μοναχός και ξοφλημένος. Πουλήσαμε κι εκείνες τις υπέροχες μέρες σε τιμή εικαιρίας. Έφτασα ίσα μ’ εδώ με μιά καρδιά γεμάτη ειλιικρίνεια και μιά απρόσμενη, από μηχανής Θεού, βοήθεια. Δεν μου έμεινε χρόνος για συναισθηματισμούς. Δύσκολα οι άνθρωποι βρίσκουν τον εαυτό τους μέσα στα συντρίμια.
Αυτές τις σκέψεις των τελευταίων ημερών μου κάνει κακό να τις κρατώ στη θύμηση μου. Ελπίζω να βυθιστώ στη λήθη, να συγχωρήσω τον εαυτό μου πρώτα και στην συνέχεια να κάνω το ίδιο γι’ αυτούς που με πόνεσαν. Βρήκα μιά ευκαιρία και γραπώθηκα επάνω της από τα μαλλιά, μην τυχών και μου φύγει. Πήρα την εύκολη λύση για να καταφέρω επιτέλους να βγώ από ένα αδιέξοδο προσωπικό. Πήρα πάλι τους δρόμους και άφησα πίσω μου όλα όσα αγαπαω. Ως συνήθως δηλαδή, γιατί δεν είναι και η πρώτη μου φορά, το έχω δεί το έργο…
Έξω απ’ όλους. Τους έκανα πέρα όλους, τα κατάφερα, συγχαρητήρια, μαλάκα… Τους άφησα μέσα στο πλάνο μου αλλά τους έκανα να με βγάλουν εκείνοι από το δικό τους. Είμαι μακρυά, είμαι αλλού, είμαι εκτός, είμαι… παπάρια, είμαι.
Από εδώ και στο εξής σας αγαπώ τόσο που δεν σας απαιτώ, σας το υπόσχομαι…
υ.γ.: Τώρα που ξέρεις πως δε θα σε συναπαντήσω πουθενά, μη σε νοιάζει που βρίσκομαι…
June 12th, 2009
Συγνώμη που οι λέξεις μου ήταν λέξεις
και δεν ήταν λουλούδια,
χαμόγελα,
αγκαλιές
και παιδικές μελωδίες.
Σε σκέφτομαι καθε βραδυ πριν πάω για υπνο, προσεύχομαι στον όποιον σου Θεό να βρείς το δρόμο που σου αξίζει, όσο και αν ξέρω πως δύσκολα θα ξεστρατήσεις ξανά σε μένα…
γαμώτο, έλα σου λέω… έλα μην με αφήνεις να φεύγω μόνος.
May 1st, 2009
Δεν ξέρω, πλέον, γιατί βαθιά μέσα μας δεν εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο. Φαντασιώνομαι πως θα ξυπνήσω ένα πρωί και θα έχουμε συνέλθει, θα γίνουμε αυτό που είναι όλοι οι φυσιολογικοί έρωτες, αλλά εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους, δεν υπήρξαμε ποτέ φυσιολογικοί, ούτε καν στην αρχή μας.
Έχεις ιδέα τι σύγχυση είναι για μένα να ξέρω πως είσαι η μόνη γυναίκα με την ικανότητα να με καταλαβαίνει;
Σε σκέφτομαι συνέχεια, συνέχεια.
Σκέφτομαι πως αυτή η γυναίκα γνωρίζει ποιος πραγματικά είμαι, μα μ’ αγαπά ούτως ή άλλως.
April 23rd, 2009
θέλει να πάψει να είναι σκλαβάκι της όποιας συνήθειας, να σταματήσει τις πανομοιότυπες καθημερινές διαδρομές, να αλλάξει το βήμα και την περπατησιά, το χρώμα στα ρούχα του.
Θα μετατρέψει όλα τα χασμουρητά σε χαμόγελα και για την ευτυχία, να βρει το κουράγιο να κυνηγήσει όνειρα, να απορρίψει συμβουλές, να ταξιδέψει, να διαβάσει, να ακούσει μουσική…
Είναι καιρός να αρχίσει πραγματικά να ζει, μα να του θυμίσεις που και που, και εσύ, πως στην πορεία χρειάζεται να μην ξεχάσει να αναπνέει.
Προηγούμενο
