χόμπι
Πες και εσύ μιά τσαχπινιά November 25th, 2003
Βρήκα ένα νέο χόμπυ, τις κυριακές καταπίνω χιλιόμετρα, αχόρταγα, σαλιγκάρι σε δρόμους μεγάλους σαν την αγάπη σου, χάθηκα, μα άφησέ με να βρώ τον δρόμο μου, μόνος μου, έτσι μοναχά μπορώ να κάνω τα πράγματα ακόμα πιο απλά απ’ ότι μου δώθηκαν…τρέχω πιό γρήγορα και απο τον ήσκιο μου, σαν τον περίτρανο Λούκι Λούκ με την Ντόλυ του, δυνατότερος και απο τον Οβελίξ (με τον Αστερίξ του), με ελαφρά την καρδία πιό χαριτωμένος και απο τις κυρίες του Μίλο Μανάρα (και τους κυριους του EDIKA) … καταπίνω χιλιόμετρα, χάνομαι…μονάχος, κρυμμένος πίσω απο βιβλία, κόμικ, όνειρα, κλειστά τα μάτια, ψευδαισθησεις, παχιά τσιγάρα, να πνίγομαι στα κρυστάλλινα δάκρυά σου, ν’ αναζητώ αυτό που έχασα, τα δίνω όλα… σε μένα…ο μαλάκας…
…μια άκρη, στο περιθώριο, ξεθωριάζω, ανάμνηση, αερικό, σαν να μην υπήρξα ποτέ, φεύγω και απρόσμενα επιστρέφω… ιχνηλάτης στο δικό μου μονοπάτι, είμαι εδώ, δεν θα σε πάρω μαζί μου ούτε και αυτή τη φορα, δεν θα σου πω που πάω, τι κάνω, αν πεθαίνω ή αν ζώ, δεν είναι για σε οι δρόμοι μου, σ’ευχαριστω για όλα σου τα καλά, δεν θα μπορέσω να γίνω αντάξιός σου, ακόμα και αν ήθελα…
Μοναχά σαν τα χάσω όλα θα μπορέσω να ελευθερωθώ.
Δεν χώρισα ποτέ απο δίπλα σου, μπήκα μοναχά σε αθέατη γωνιά να σε δώ να γυρίζεις και το κεφάλι απο την άλλη πλευρα, να δείς κάτι άλλο απο την όψη σου που κοματιάζει κάθε μέρα εκείνος δίπλα σου…να δείς και να ανακαλυφθείς εσύ, νομίζω πως τα κατάφερα, όσο και αν σε πονάω…
… για όσο και αν αντέχεις ακόμα…
…δεν με ξέρεις, δε θα μπορούσες να ξέρεις τι είμαι, μην σε ξεγελά η μπάσταρδη όψη μου, είμαι πάντα μαύρος… και ελαφρύς κι είναι αυτό που με σώζει απο την κόλαση των αποκαλύψεών σου… για μένα οι μέρες μου έιναι αμέτρητες…γαμώ το…
