Αρχείο γιά April, 2004
April 27th, 2004
Ποιά είναι η ασήμαντη ουσία που τυλίγει δύο;
Ο ένας ως πείνα και ο άλλος ως τροφή…
Ξυπνώ καλυμένος σε ένα πέπλο χιονιού και ονειρεύομαι έναν κήπο κινούμενων σχεδίων… σαν αυτούς που διάβαζα απο παιδί. Αθώα μίμηση για το πώς θα ήταν, καθώς η μουσική μου εισχωρεί, εσύ να μήν υποχωρείς …στη φαντασία μου, είσαι χρυσή, μιά εικόνα, μια αποζημίωση για με, να κρατήσω…
Οι παράλληλες γραμμές, κινούνται τόσο γρήγορα όλες προς το ίδιο σημείο.
Το άπειρο είναι όσο κοντά όπως είναι μακριά… σαν και σένα.
K.O.C.
April 21st, 2004
Το καλοκαίρι πέφτει εντελώς τυχαία (ας χρησιμοποιήσω αυτή την λέξη άν και δεν την πολύπιστεύω) στα χέρια μου ένα βιβλίο με ποιήματα του Ζακ Πρεβέρ…
…ανάμεσα στα τόσα που με συγκλονίσανε παραθέτω ένα που διαβάζοντάς το μου ήρθε πραγματικά να βάλω τα κλάμματα…..και είναι μόνο πέντε κουβέντες να φανταστείτε…..
Λέγεται: ” Οι Προδομένοι εραστές” και γράφει….
Εγώ είχα μια λάμπα
κι εσύ τη φλόγα
Ποιός πούλησε το φυτίλι;
ποιός τολμά να αντισταθεί σε τέτοιες λέξεις; Ωραίο ήταν και το απόγευμα σήμερα, ακόμα έχω στο χέρι μου τη μυρωδιά σου, όχι απογεύματος, αλλά του σώματός, αλλά δεν μπορώ να μιλήσω για το απόγευμα, δε θα με καταλάβει… τώρα είμαι στη μέση του δρόμου, ησυχία εντελώς… απογευματινός ήλιος
April 15th, 2004
Δυστυχώς εδώ και λίγο διάστημα όλα μας πήγαν ανάποδα και ερχόμεθα εις δυσάρεστον θέσιν όπως αναγγείλωμεν υμάς, ότι έχομεν πείσει εαυτούς εγκαταλείψωσιν προσπάθειας απέναντί σων.
Από τότε που έφυγα απο κοντά σου έχοντας την ανάγκη για επικοινωνία κι επαφή, βρήκα την υγειά μου. Δεν πίνω, δεν καπνίζω, γυμνάζω το σώμα μου, δεν κλαίω, δεν σου γράφω, δεν με νοιάζει που δεν μου γράφεις ούτε και ΄συ, ούτε με πειράζει που δεν περνώ πιά από το σπίτι σου και το σκυλί σου δεν μου γλύφει το χέρι… αυτό μ’ ερωτεύτηκε περισσότερο από σένα, γιατί ήξερε πως έστω και το ένα μου χάδι είναι αληθινό.
Δεν μπορώ να με εμπιστευτώ πλέον, δεν το ρισκάρω, μαζί σου να πέφτω για πάντα, και πρέπει να σε αποφεύγω… κουράγιο και αντοχή ενάντια στον χρόνο… αυτή την φορά δεν θα γυρίσω στο κάλεσμά σου σειρήνα μου, και ας μου λείπει το βουλοκέρι…
Ο Κύριος τα κατάφερε και φέτος, αναστήθηκε… άσε τώρα και μένα…
τα χρόνια τα πολλά μου έχεις για τις 18 του μήνα…
April 3rd, 2004
Δεν έχω νέα γιατί δεν έχω ζωή… είμαι πεσμένος γιατί το πρωί ξύπνησα δυστυχισμένος… σκατά, σκέφτομαι εκείνη την καταπληκτική φράση που λέγανε οι λεγεωνάριοι των στρατοπέδων Μπαμπάορουμ, Πετιμπόνουμ κτλ στον Αστερίξ & Οβελίξ….
« ΚΑΤΑΤΑΧΘΕΙΤΕ ΜΑΣ ΛΕΓΑΝ…»
