Αρχείο γιά May, 2004
May 27th, 2004
…κάποια βράδια είναι αξημέρωτα και είναι σαν ο χρόνος να μένει ακίνητος για να αφουγκράζεται τις κρυφές μου σκέψεις, να αγγίζει άγαρμπα ή τρυφερά κρυφές γωνίτσες του νου και της καρδιάς και να προσπαθεί να με σύρει από τα βάθη της ανημποριάς και της αδράνειας.
Προσπαθεί να κάνει τα μάτια να δουν καθαρά και την ψυχή να χρωματίσει με ηχοχρώματα αληθινά και αγαπημένα δίνοντας βηματισμό που με κάνει να τρέξω στο τέρμα. Ίσως αν κάποιες αλήθειες δεν τις ομολογήσουμε ποτέ, ίσως αν συνεχίσουμε να προδίδουμε τον εαυτό μας, ίσως αν δεν αρχίσει η αντίστροφη πορεία για τον φόβο, τις ενοχές, τις τύψεις, την ανασφάλεια και την ανημποριά της θέλησης, ίσως αν δεν πεισμώσουμε για να προλάβουμε τη ζωή, ίσως αν το φως της ημέρας δεν διαλύσει τα σκοτάδια αλλά μας βρει πάλι βολεμένους στο μισοσκόταδο, ίσως τότε κάποια όνειρα δεν θα τα δούμε ποτέ, και πολλές ακόμα νύχτες θα ξημερώνουν βασανιστικά αργά.
Μέχρι να ξαναβρούμε αυτή τη σωτήρια ανάσα που θα δικαιώσει τη φωνή και την καρδιά μας, μέχρι τότε ακριβώς θα συνεχίσουμε να παρακαλάμε ακόμα και για μία διαφυγή ονείρου κάποιες νύχτες αξημέρωτες…ήρθε το νούμερό μου… καληνύχτα
May 23rd, 2004
Άσκοπα ιδροκοπώ κουρασμένος σε πλοία και λιμάνια, με σαρκάζουν οι χοντρές σκουριασμένες αλυσίδες της άγκυρας και τα ανάλαφρα ρούχα ενός παλαίουρα που προσπαθεί να τα βγάλει και αυτός πέρα με την μέρα, με το σιγοκαιή ήχο της μηχανής, τη σκιά του χτύπου ενός ρολογιού… με τα δευτερόλεπτα να μετράνε αντίστροφα…
« …19 και απόψε ρε ποντίκι… »
Αλλά ήταν πάντα έτσι;
περήφανα επακόλουθα μεταπολεμικών περιόδων, μετά ανακάλυψα την Ελλάδα, ένα παιδί, εσένα και ένα δελφίνι…
ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΚΟΜΑ στην άκρη ενός βράχου
ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ενός πλοίου με άσπρα πανιά …
May 19th, 2004
…μερικά βράδια είναι αξημέρωτα και ούτε μέσα σε αυτό τον άπειρο χρόνο δεν μπορέσαμε για άλλη μία φορά να συναντηθούμε με τις αλήθειες και τα θέλω μας.
Πότε ξανά θα μας χαμογελάσει ξανά η τύχη, θα διασταυρωθούν τα μονοπάτια των ζωών μας και θα μας ξαναβρεθούμε μέσα στο ίδιο όνειρο ανοίγοντας διάπλατα την πόρτα για να ατενίζουμε όλα αυτά που μόνο μέσα από μια μικρή χαραμάδα κρυφοκοιτάζουμε μάτια μου;
…μερικά άλλα βράδια είναι και αυτά αξημέρωτα και κάποια όνειρα μένουν μισά για να βασανίζουν, κρύβοντας μέσα τους αλήθειες, επιθυμίες και πάθη που προσπαθώ να ξορκίσω με τη λογική και τα «πρέπει» και ούτε στο ίδιο το όνειρο δεν τα αφήνω να ζήσουν
…έφυγα και έμεινα μόνος… και εκεί μόνος είμουν, μα άλλος μόνος όμως εκεί και άλλος μακρυά σου…
