Αρχείο γιά August, 2004
August 31st, 2004
Ξημέρωσε κι απ’ το βράδυ πασχίζω να γράψω έναν πραγματικό στίχο. Όμως οι λέξεις είναι ψεύτικες κι ο κόσμος όνειρο. Δεν κατάλαβα πότε πρόλαβε να με πάρει ο ύπνος. Το ίδιο πάντα όνειρο. Ο ίδιος πάντα εφιάλτης. Να αλλάζω τα σκηνικά, πρόσωπα κουστούμια. Το ίδιο αρρωστημένο σενάριο.
Τι θα γινόταν αν δεν τα έλεγα εκείνα και εαν δεν έκανα αυτά. Που θα ήμασταν τώρα αν ήταν αλλιώς… οι ίδιες ενοχλητικές ερωτήσεις. Σαν ξύπνησα τρομαγμένος και αντίκρυσα την σκοτεινιά του σπιτιού ένα μικρό βλέμμα τ’ ολόγιομου φεγγεριού χύθηκε μέσα απ’ τις κουρτίνες
August 24th, 2004
Το βλέπεις εκείνο εκεί ψηλά… όμορφο δεν είναι το φεγγάρι από μακρύα;
… υπέροχο… έτσι είμαι και εγώ… από μακρυά… και χρειάζομαι εσένα για να φωτίζω.. κάτι σαν και σένα μάτια μου.. σαν και σένα ήλιε μου. Εσύ έχεις κάτι από ατμόσφαιρα… δεν είσαι ψυχρός, σκοτεινός και αποπνηκτικός σαν και μένα.. εσύ είσαι ο ήλιος… δεν έχεις άγνωστη πλευρα… είσαι ίδια απ’ όλες της μεριές σου…
με τα λόγια ένός φίλου: « …είμασταν πάντοτε παιχταράδες μωρό μου, απλά δεν αλλάζαμε μπαλιές… »
August 21st, 2004
Σύντομα θα σταματήσω να κυκλοφορώ με πολυπληθή μέσα. Θα μπώ και εγώ στο χρυσό μου (μπλιάχ χρώμα) κλουβάκι. Θα κρατώ το παράθυρο κλειστό, θέλω οι ρόδες μου να έχουν μουσικές που να με ταξιδεύουν, να ξεχνιέμαι μέσα στο γκάζι, συμπλέκτη και στο (ξέ)φρενο της πόλης.
Έχω να χάσω πολλά, σαν το άρωμα που κάθησε δίπλα μου…χαίρομαι, συνάμα και λυπάμαι. Σαν τα “αρώματα”, τα χρώματα, τους ήχους, το περίμενε, τις αγουροξυπνημένες φάτσες, τα θλιμένα χαμόγελα, το χαμήλωμα των περσίδων στον απογευματινό ήλιο (το πρωί δεν με προλαβαίνει!). Οι βόλτες στην πόλη μου αρέσουν από παλιά, μόνος ή με παρέα, σιωπηλές πάντα, τροφή για το μυαλό, το μάτι… το αυτί…όλες οι αισθήσεις να γίνονται ένα πλήν μιάς, της αφής, παραπονεμένα, πού και πού, πιάνει μιά κιθάρα για να βγάλει το άχτι της.
Όσο παύουν οι υπόλοιπες τόσο δυναμώνει η “πλήν μιάς”…περίεργο. …μιά μέρα, κάποια γλύκα με θεοποίησε.. με είπε Θανάση του Βορρά… ούτε κάν τσουρτσουλομύτη δε με λέν πιά μάτια μου… μόν’ Σταύρο και κυρ Σταύρο…
August 21st, 2004
Σήμερα πήρα ένα μύνημα, “δε θα με προφτάσεις” μου είπες, ήθελα να σου πώ δε θα είναι η πρώτη μας φορά, σε έχω συνηθίσει, να τρέχεις, μόνο που εγώ δε θα σε ακολουθήσω πλέον, αυτό το κυνήγι με έχει σακατέψει.
August 3rd, 2004
Μετά από όλες αυτές τις σκέψεις ανακαλύπτω ότι δεν θα έχω πολύ καιρό ακόμα την δύναμη να νιώσω, να αγαπήσω, να αισθανθώ.
Όλα έτσι γίνονται ένας φαύλος κύκλος στο μυαλό μου, αγαπώ και την μουσική και έτσι ακόμα κι αυτή η κοπέλα έγινε κάποιο τραγούδι, στριμώχτηκε σε κάποιους στίχους και κάθε βράδυ το ακούώ, πικραίνομαι και θυμάμαι. Μετά από λίγο καιρό θα το ακούω πιο σπάνια και όλο και θα ηρεμώ.
Αυτή είναι η κατάρα μου, είμαι φτιαγμένος να πουλάω την αγάπη μου φτηνά.
