Αρχείο γιά June, 2005
June 30th, 2005
Είχε ένα περίεργο ήλιο σήμερα που μου ΄καιγε τα μάτια, εγώ ευχόμουν για μια βροχή, μία μπορίτσα, όχι δυνατή, να… σαν και αυτή που έχω μέσα μου, ίσα ίσα να με κρατάει σιωπηλό… μιά βροχή να μου θυμίζει το Μάντσεστερ, τότε που είμουν μακρυά και με ποθούσες, μιά βροχή να σβήσει απο μέσα μου αυτά που νιώθω, να ξεπλύνει την λύπη μου, να με καθαρίσει, να με αγιάσει… μα πιότερο ευχήθηκα για σένα, να ‘χεις πρίμο στο κατάρτι άνεμο κάθε φορά φεύγεις απο κοντά μου…
και κάθε φορά που το ακούω μου κολλά ο στίχος από Moby: …if I could kiss you now, I’d kiss you now again and again…
June 29th, 2005
Απόψε κατακρίνω εκείνους που είναι εθισμένοι στην ταχύτητα και συνεχίζουν να κινούνται άσκοπα και χωρίς στόχο από ένα σημείο που τίποτα δε συμβαίνει προς ένα άλλο σημείο που τίποτα δε μπορεί να συμβεί επικαλούμενοι τον πυρετό της σύγχρονης ζωής. Πρόσεχε γιατί βγήκα έξω, βολτα, στην παραλία, μ’ ένα μου όνειρο…
Επιστρέφω σπίτι…μασώ ζουμερή νύχτα και φτύνω άστρα…
June 27th, 2005
Το παρακάτω γράφτηκε στην Δονούσα περίπου 3 χρόνια πρίν μαζί με τον φίλο μου τον Τζίμη που έχω να δώ από τότε. Δε ξέρω πώς μου ήρθε στο μυαλό και ζάλισα και την Αρετή στο τηλέφωνο… νόμισα πως το είχα γράψει κάπου… το γράφω τώρα… να με συγχωρείς…
Μιά στιγμή, κάποια στιγμή λέω, θα φανεί το λιμάνι της Νάξου και για μας τους Ανάξιους.
Δε λέω, θα έρθει η στιγμή που καταπλέοντας τον Δούναβη θα φανούν τα φώτα της Πράγας και για μας τους Άπραγους.
Θα συναντήσουμε τη Δονούσα, εμείς οι Αδόνητοι,
την Πάρο, εμείς οι Άπαρτοι,
την Κάρπαθο, οι Απαθείς και Άκαρποι,
την Πάτρα, οι Απατρίδες.
Λέω θα έρθει η στιγμή που όλοι θα συναντήσουν τη χώρα που θα έχει εκείνο που τους λείπει.
Όλοι θα βρούμε τη γραμμή που στρογγυλεύει και τον κύκλο τους κλείνει, την ευλογιά που χαρίζει το αντίθετο.
Κάποια στιγμή όλοι θα βρούνε την βολή… και αυτή θα βρεί τον στόχο
Vulnerant omnes, Ultima necat (όλες πληγώνουν, η τελευταία σκοτώνει)
June 27th, 2005
Πάντα έλεγα πως θα μείνω παιδί… θυμάσαι κοπέλα με τα υπέροχα χείλη;
Σου το είχα πεί εκείνο το απόγευμα κάπου στο Μοναστηράκι, εκείνο το υπέροχο απόγευμα που έγινε σούρουπο και μετά βράδυ και ακόμα μου μιλούσες με πλατιά χαμόγελα …όχι όπως τώρα…σηκώνω τα χέρια μου ψηλά, αυτά που πολλές φορές δεν σ’ άγγιξαν,τώρα κλείνω και τα μάτια που λίγες φορές σε χόρτασαν… ..δεν άντεξα. Έσπασα. Και την έκανα…
Ελεύθερος. Κάποιοι πέθαναν κραυγάζοντας το. Άλλες εποχές… Δεν άντεξα… Και γύρισα… Όμως το Μετά δεν ήταν ποτέ σαν το Πριν… ..ξέχασα να ζώ την μοναδικότητα της κάθε στιγμής, την ολοκλήρωση του να υπάρχω στο εδώ και τώρα, το πλέον πιο σημαντικό στίγμα της παιδικότητας, …πρέπει να κλαίω κρυφά στις γωνιες, όπως κάθε αγορι… …μα στήθος ζητώ να κρυφτώ, όπως κάθε αγόρι…θα πάω χαμένος και κρίμα… Δεν με θέλει ο περίγυρος…εμείς είμαστε πλασμένοι για να υποφέρουμε είναι όμως γλυκός ο πόνος όταν ξέρεις πως διαφέρεις απ’ τους άλλους…
Το να μιλάμε και οι δυό Ελληνικά δεν αρκεί για να μιλάμε και οι δυό την ίδια γλώσσα.
June 27th, 2005
I wish I was a neutron bomb, for once I could go off.
I wish I was a sacrifice but somehow still lived on.
I wish I was a sentimental ornamnet you hung on The christmas tree,
I wish I was the star that went on top,
I wish I was the evidence
I wish I was the grounds for fifty million hands up raised and opened toward the sky.
I wish I was a sailor with someone who waited for me.
I wish I was as fortunate, as fortunate as me.
I wish I was a messenger, and all the news is good.
I wish I was the full moon shining off your camaro’s hood.
I wish I was an alien, at home behind the sun,
I wish I was the souvenir you kept your house key on.
I wish I was the pedal break that you depended on.
I wish I was the verb to trust, and never let you down.
I wish I was the radio song, the one that you turned up,
I wish, I wish, I wish, I wish, I guess it never stops.
June 22nd, 2005
Απόψε αισθανόμουν ότι έπρεπε να μιλήσω σε έναν άγνωστο, έκατσα να γράψω:
Βήμα πρώτο: Κλείσε την τηλεόραση
Βήμα δεύτερο: Γράψε Rainbow family of the living light στο Google και πάτησε την αναζήτηση…
Βήμα τρίτο: Κάνε μιά βόλτα στην πόλη, μύρισε, άκου, δες, αισθάνσου, γεύσου, δες την ασχήμια που ζεις, κάνε το δίκό σου εσωτερικό ρεπορτάζ
Βήμα τέταρτο: απάντησέ μου, δεν σου άρεσε παιδί να παίζεις;
Βήμα πέμπτο: Πρέπει να είσαι όμορφος για να είσαι επιθυμητός;
Βήμα τελικό: Κατέβασε το “My oh my” από τον David Gray, βάλτην να το ακούσει και δες τα μούτρα της μετά…
Μωρό μου, κλείσε την τηλεόραση, δεν υπάρχει τίποτα για σένα εκεί…
June 21st, 2005
Κατ’ αρχήν να ρίξω μία χριστοπαναγία (δεν το κάνω, αλλά λέμε τώρα, φόρτωσα) γιατί έγραφα εδώ και 30 λεπτά ένα φανταστικό κείμενο και (το κέρατό μου) το έχασα από μια διακοπή ρεύματος… εδώ μονάδα 390ΜW κατασκευάσαμε και μιά διακοπούλα μας τσάκισε… προσπαθώ να το αναπλάσω… όσο καλύτερα μπορώ…
Μετά το κλασικό τριήμερο, (Αγιο Πνεύμα my arse) επέστρεψα στην δουλίτσα μου καί είπα σαν παιδί και εγώ να καθήσω να διαβάσω λίγο (λες και κάνω κάτι άλλο από το πρωί) τα ιστολόγια που έχω βρεί ή μου συστήσαν… είστε όλοι στα λίνκ μου, μην ανησυχειτε… Δεν υπάρχει περίπτωση να καθήσω να ξεφυλλίσω και να μην κολλήσω σε κάτι που κάποιος το έγραψε με τα δικά μου λόγια (ή με τα ίδια λόγια που θα μπορούσα να έχω γράψει και γώ) μιλάμε σε σημείο που βλέπω την δική μου ζωή μέσα από παραστάσεις που έχουν ειπωθεί από στόματα που ποτέ δεν έχω ακούσει και ποτέ δεν έχω δεί… όπως πολύ σωστά αναφέρει και η Σκορπίνα το “πρόβλημα” είναι υπαρκτό και θα ενισχύεται κάθε φορά που κάποιος από εμάς θα γράφει μιά αηδία για την πάρτη του…
Εγώ από την άλλη το υποστηρίζω, είμαι ο πρίγκιπας της άσκοπης γραφής, το είπαμε πρίν, μπορεί να μην με ξέρετε ακόμα αλλά θα με πάρετε χαμπάρι. Βλέπεις διδακτορικό στη μηχανολογία δεν κατάφερα ποτέ (μέχρι και σήμερα) να πάρω αλλά στην ξεφτίλα δίδομαι μαθήματα δωρεάν… Προτίνω επίσης να κάνουμε αυτό που ανέφερα και κάπου αλλού, ένα flashblog (κατά του flashmob) να μαζευτούμε δηλαδή, να πάρουμε όλοι την πιό άβολη μας πόζα και να βγούμε από τα νερά μας… μετά μπορούμε να επιστρέψουμε πίσω απ’ τις 19″ οθόνες μας να επανακτήσουμε την αξιοπρέπεια που με τόσο κόπο κερδίσαμε μέσα από τις λέξεις μας μα χάσαμε εν ριπή οφθαλμού…και δεν τρέχει και τίποτα…
Επίσης, άσχετο, ήθελα να βρώ τον αστείο ανθρωπάκο που πρώτος έκανε την σύγκριση μεταξύ καρδιά και γραμματόσημου, μιλάω για εκείνο το μαλάκα που είπε πως για να κολλήσει κάποιος πρέπει πρώτα να τον φτυσεις… φτου σε σένα ρε αλήτη…
Υ.Γ.: … άσε τα χαζά και παίξε το παιχνίδι δίκαια…πως προσπαθείς να προχωρήσεις μπρόστά στο μέλλον σου όταν το παρελθόν σου είναι στο παρόν;
June 17th, 2005
Μερικοί άνθρωποι με αποκαλούν τέλσον ή ακόμα και ζβόμπι (οι πολλοί παλιοί) αλλά το αληθινό μου όνομα είναι Σταύρος.
Έχω μια ψυχή με παλμό, γελαστά μάτια και μια περίεργη μυτούλα με δυό σκουλαρικάκια.
Νομίζω πως η μαγειρική ειναι μιά μορφή τέχνης, το ψήσιμο είναι επιστήμη αλλά το πλύσιμο των πιάτων είναι κόλαση.
Μ’ αρέσει δηλώνω το προφανές, δεν είναι πάντα τόσο προφανές όσο νομίζουμε.
Καταβροχθίζω κείμενα, λατρεύω τους αγνώστους και το μυαλό μου περιπλανάται συχνά.
Δεν έχω αγαπημένο σπόρ, μ’ αρέσει να κινούμαι γενικώς.
Είμαι ο Βασιλιάς της άσκοπης γραφής (… καλά καλά, ο πρίγκιπας)
Πάσχω από ένα σύνδρομο που δεν το έχουν ανακαλύψει ακόμα γιατί κανείς δεν με έχει εξετάσει και το ονομάζω mid-child.
Θέλω να μάθω να παίζω κλαρίνο, να χορεύω τανγκό και να φτιάχνω σούσι.
Μ’ αρέσει να μαθαίνω.
Ξέρω ότι σε γενικά πλαίσια δεν γνωρίζω και πολλα πράματα οπότε και ποτε δεν ντρέπομαι ούτε εκπλήσομαι όταν δεν έχω ιδέα για κάτι.
Η δημιουργικότητα δεν είναι εξαρτημένη από κανένα μηχάνημα, ξέχνα την τεχνολογία και σκέψου με το μυαλό σου.
June 14th, 2005
Μου έφτιαξες την μέρα… κλειδιά στο χέρι, τρέξε, βάλε παπούτσια, άνοιξε πόρτα, κλείσε-κλείδωσε πόρτα, κατέβα σκάλες, βγές στο δρόμο, τρέξε 2 παράλληλα στενά, μπές στο μαγαζί, “…καλημέρα κυρ Μιχάλη…”, πλήρωσε, βγές από το μαγαζί, τρέξε πίσω τα 2 παράλληλα στενά, άνοιξε πόρτα, ανέβα 2 ορόφους, ξεκλείδωσε-άνοιξε πόρτα, βγάλε παπούτσια, (κλείσε πόρτα ρεεεε!), τρέξε στο νιπτήρα, πλύνε, βγάλε μπώλ….απόλαυσε…
Προηγούμενο
