Αρχείο γιά August, 2006
August 26th, 2006
Θα μου τηλεφωνούσες είπες…και ακόμα περιμένω, περιμένω, περιμένω μ’ αγωνία.
Προσπάθησα να το βγάλω απ’ τις σκέψεις μου να μη το ξεστομίσω από φόβο, από φόβο μήπως και με πάρεις στ’ αλήθεια. Δεν το ξεστόμισα μήπως το ακούσω και με πιάσει πάλι εκείνος ο πανικός που με κάνει να τρέμω σαν να είσαι έτοιμη να με αγγίξεις. Μα δε φταις εσύ.
Εγώ φταίω που δεν μπόρεσα να πω τίποτα πριν κάνω πίσω.
Τι σημασία θα μπορούσε να έχει όμως το ποιος απ’ τους δύο ανακοίνωσε πρώτος, και ποιός δεύτερος, επίσημα τη λήξη;
Τι σημασία θα μπορούσε να έχει κιόλας αν δεν την ανακοίνωσε ποτε κανείς;
Αφού απ’ την αρχή το «ποιος απ’τους δύο» δεν έπαιξε κανέναν ουσιαστικό ρόλο…
Αφού τελικά κανείς απ’ τους δύο δεν την αντέχει τι σημασία έχει;
Αφού το ξέραμε απ’ την αρχή… μέχρι το τέλος.
August 21st, 2006
Ξυπνάμε μαζί – κοιμόμαστε χώρια,
ξυπνάμε χώρια – κοιμόμαστε μαζί…
Πίσω από όλα μας τα λάθη κρύβονται συναρπαστικές ιστορίες. Πολύ καιρό αργότερα έμαθα πως το δολοφόνο του έρωτά μας τον λένε “θα-ζήσουν-χώρια”.
Μπορείς να τον αναγνωρίσεις εύκολα στο δρόμο αν τύχει και σκοντάψεις και περάσει από δίπλα σου. Κουβαλάει μιά μεγάλη βαλίτσα, βαριά και ασήκωτη, γεμάτη θλίψη και τύψεις και με το άλλο χέρι στρίβει… καπνό… πικρό… και μαύρο.
Ναι, και έχει έναν υπέροχο τρόπο να στρίβει και να καπνίζει τσιγάρα, τον αποκαλούμενο ερωτικό, μα αυτός δεν το καταλαβαίνει. Είναι καλός με τα χέρια του, πιάνουν, του άρεσε από μικρό να διορθώνει και γενικώς έχει αρπάξει πολλές σφαλιάρες γιατί λατρεύει τα χαλασμένα και ντρέπεται πολύ γιατί θυμάται όλες τις κινήσεις και τις λεπτομέριες των κορμιών μας από το φιλί μέχρι το χάδι.
Nina Simone – Love Me Or Leave Me
August 13th, 2006
Δεν πρόκειται να σου φωνάξω πια. Δε θα σε σταματήσω στο δρόμο ξανά για να σου πω “Καλημέρα”. Δεν πρόκειται άλλη φορά να σε τρομάξω, ούτε θα σου πω πως το ύφος σου είναι πάντα ίδιο. Ούτε θα σου θέσω, από το τηλέφωνο, αινίγματα, κι ούτε θα σε ρωτήσω “Τι έχεις κάνει στη ζωή σου”. Ούτε πια θα σε φοβίσω με το να σου πω πως “Σ’αγαπάω”, γιατί εμένα μου λείπεις όσο τίποτα, κι αν δεν το πιστεύεις σου το λέω εγώ…
Πάντα δοσμένη μες στα όλα. Πάντοτε έψαχνες τους πάντες και δεν σε έψαξε ποτέ κανείς. Έμπαινες μέσα στη φωτιά και προσπάθησες να κρατήσεις αναμμένη και την τελευταία σπίθα. Μήπως γινότανε σπινθήρας και φωτιά. Γι αυτό και δεν έσπασες ποτέ προτελευταία. Και περνάγαν καλοκαίρια…
Στις γυναίκες είναι εύκολο το χαμόγελο, το γέλιο και το δάκρυ.
Ήθελα κάπου να τα πω,
να τα μοιράσω
τόσο μεγάλα.
Δεν τα είπα.
Ασφυκτικά μεγάλωσα,
μόνος.
Γ. Ρίτσος
Γυμνό σώμα
