Απόψε
3 τσαχπινιές October 30th, 2006
Απόψε κρύφτηκα πίσω από το παλιό ρολόι και παραμονεύω. Παίζαμε κλέφτες κι’αστυνόμους θυμάμαι, τότε, στα πέτρινα σοκάκια της πόλης. Αργά το απόγευμα όταν έπεφτε ο ήλιος ξαπλώναμε στο ντόκο, στις σκάλες με τα κάγκελα που οδηγούν στη νύμφη. Το καιρό εκείνο μιλούσαμε ψιθυριστά, γιατί πιστεύαμε ακόμη στα παραμύθια.
Περιμένω εδώ και ώρα. Πιάστηκα. Τα χοντροκομμένα μου παπούτσια δε με βολεύουν, όμως τα φόρεσα γιατί ίσως χρειαστεί να τρέξω. Κάθε βράδυ μετά τις δώδεκα οι σκέψεις δυναμώνουν και άπειρα ζευγάρια πόδια τρέχουν πάνω κάτω στο κεφάλι μου σαν και τα δικά μου. Κλείνονται σε μιά γωνιά και συζητάνε μόνες τους, μ’ αφήνουν στην απ’ έξω και κάθε πρωί τα βρίσκω όλα τακτοποιημένα, λες και δεν έχει συμβεί τίποτα.
Κι όταν ανάβαμε φωτιές τα Χριστούγεννα, φέρναμε με τη σειρά προσάναμα και ξυλα απ’το δάσος. Τις περισσότερες μέρες του Δεκεμβρίου χιόνιζε ασταμάτητα μα η φωτιά μέσα μας μας κρατούσε ζεστούς. Ρίχναμε και ξεραμένα φυλλαράκια ελιάς και όταν αναπηδούσε, τότε, έλεγαν οι παλιοί, η ευχή μας θα πραγματοποιούταν… αν και μόνο δε ξεχνούσα να κάνω ευχές.
Ο κόσμος δεν τελειώνει εκεί που φτάνει το χέρι σου.
υστεριόγραφο: Να πείς τον θεό σου να βρεί άλλα πιόνια, εγώ δεν κάνω για αυτή την δουλειά…
