…le petit prince de l'obscurite…

Δυο πιτσιρίκια παίζουν με μιά μπάλα δίπλα μου. Εφευρίσκουν τους κανόνες που αρμόζουν στο χώρο, απολαμβάνουν το παιχνίδι. Θαυμάζω την διακριτηκότητα του μεγαλύτερου που όλο και χαρίζει γκολ στον πιο μικρό για να συνεχίσουν να ιδρώνουν. Για τους υπόλοιπους O φόβος έχει κλειδώσει όλες τις εξώπορτες κάνοντας να ξεχνάν πως κάθε στιγμή είναι και ένα σταυροδρόμι.

Κάθομαι χωρίς να το πολυσκεφτώ στο άδειο παγκάκι μιάς στάσης του ΟΑΣΘ, δεν είναι ώρα αιχμής ακόμη και τα λεωφορεία έρχονται και φεύγουν μισογεμάτα/μισοάδεια. Αφετηρία και τέρμα, η αρχή και το τέλος ενός σύντομου ταξιδιού. Δύσκολα παίρνω την απόφαση να κάτσω λίγο παραπάνω απ’ όσο μου χρειάζεται, άσκοπο. Ανακαλύπτω ένα πέτρινο βρυσάκι, από τα τελευταία επιβιώσαντα, κρυμμένο κι αυτό, πίσω από κουβούκλιο. Κλείνω τα μάτια ακούω νερά, πουλιά, το ρόχθο των αυτοκινήτων, βήματα στο πλακόστρωτο, τη σειρήνα ενός ασθενοφόρου. Μακριά, πολύ μακριά, γίνεται, λένε, πόλεμος μα εδώ τα ασθενοφόρα διαλαλούν κανονιστικά το έκτακτο. Οι σειρήνες τους σβήνουν στο βάθος όπως και ο πόλεμος στη συνείδηση.

Σε κάθε περιπλάνηση νιώθω ότι είμαστε πραγματικά μόνοι μας, η μόνη συνεπής παρουσία είναυ αυτή, της απόλυτης μοναχικότητας. O λαβύρινθος μου δεν έχει κέντρο, μα πάντοτε ακούγεται το μουγκρητό του Mινώταυρου. Εδώ δέν υπάρχει Αριάδνη και τις νύχτες στους δρόμους γυρνάει μαζί μου μια αγέλη άγριων συναισθημάτων, που δεν το ‘χει βάλει κάτω, αντίστροφοι μετανάστες σαν τα πουλιά που δεν έχουν εγκαταλείψει τα γυμνά δέντρα.

Θέλησα να γράψω για τις παλιές μου τις χαρές, όμως έχω ξεχάσει να γράφω για πράγματα χαρούμενα. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι η αφήγηση κάποιας περιπλάνηση… αυτή δεν ανήκει στη σφαίρα των τεχνών και των επιστημών, αλλά στη σφαίρα της ζωής.