μπαλάκι ΙΙ
5 τσαχπινιές March 30th, 2007
Τα μπαλάκια δίνουν και πέρνουν… η μικρή μου, χαμένη, αδερφή (βλ. discolata) αποφάσισε πως πρέπει να μπώ στο χορό των ταινιών, όχι μία, όχι δύο… ΕΦΤΑ!!! είστε με τα καλά σας αγαπητή μου;
Μου πήρε όχι απλά καιρό, ΠΟΛΥ καιρό να αποφασίσω ποιές ταινίες λατρεύω, αν και είμαι πεπεισμένος ότι με το που θα σηκώσω αυτή τη δημοσίευση θα μου έρθει κάποια άλλη, πολύ πιό αγαπητή ταινία στο κεφάλι… όπως συμβαίνει πάντα, ο μέρφυς του Νόμου. Δεν ξέρω πώς τις διάλεξα, δεν έχει και μεγάλη σημασία ίσως, όπως και τα βιβλία, να μας διαλέγουν οι ταινίες.
1. Hedwig and the Angry Inch (2001)
Ταινία που μου προτινε η φίλτατη Αγγελική… στην ουσία με πηρε τηλέφωνο κατά τις 03:00 το πρωί να μου το πεί. Από τις λίγες ταινίες που έχουν μουσικές που στέκονται μόνες τους γιατί ο Stephen Trask έγραψε. Δεν περιγράφω περισσότερο, όσοι με εμπιστεύεστε δείτε την, με μάτια, αυτιά και μυαλό ανοιχτά. Υπέρτατη σκηνή, ο πιτσιρικάς Χέντβικ να χορεύει στο κρεβάτι.
Το αυτό, μουσικές από την μακρινή Βραζιλία που έχουν λιώσει στο αμάξι. Το σενάριο απλό, τι συμβαίνει στην ζωή κάποιου πιτσιρικά που μεγαλώνει στο Ρίο…ναρκωτικά, βία και έρωτας, η συνταγή για κάθε καλή ταινία… στο Χόλυγουντ θα μας είχαν ζαλίσει τα @@ με εφέ, στην Βραζιλία τα παρουσιάζουν όμορφα και απλά, όπως πραγματικά είναι. Θεϊκή φωτογραφία, έξυπνα παιχνίδια με την κάμερα.
Μουσικές και πάλι μουσικές… Το σενάριο σε αυτη την περίπτωση είναι 20-λεπτο… 4x 20, 20 λεπτά για τον πρόλογο, και 3×20 γιατην διαφορετική έκδοση της ιστορίας. Πανέξυπνα στημένο, κάθε φορά που την ξαναβλέπω παρατηρώ και κάτι που δεν έχω δει τις προηγούμενες φορές…
O Liotta δίνει ρέστα, ο De Niro επίσης. Λάτρεψα ακόμα περισσότερο και το Mafia όταν το έπαιξα μετά από χρόνια.
Ξεκίνησε την νέα εποχή στον Βρετανικό κινηματογράφο. Σκωτία, Junkies και, πάλι, μουσικές. Ένα από τα καλύτερα ξεκινήματα ταινίας που μπορώ να θυμηθώ.
Αν και δεν θα με θεωρούσα ποτέ φανατικό οπαδό του Ταραντίνο, νομίζω πως η ιδέα του ανάστροφου χρονισμού σε ταινία (βλ. Jackie Brown, Memento…) είναι υπέροχη.
Ο ισπανόφωνος φίλος μας με κυρίεψε με τις “Αμαρτωλές καλόγριες” πολλά χρόνια πριν και έκτοτε τον παρακολουθώ αποσπασματικά. Μικρή, άρρωστη και αληθινή… όπως και η ζωή.
Έχω στο νού μου τουλάχιστο άλλες δυό χιλιάδες ντουζίνες ταινίες τις οποίες θα μπορούσα με χαρακτηριστική άνεση να δώ ξανά και ξανά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θα μπορούσα να τις χωρέσω εδώ. Τα παραπάνω σχόλια είναι μικρά για ένα και μόνο λόγο, είναι οι μόνες στιγμές που, όσοι με ξέρετε καλά θα συμφωνήσετε, παρακολουθώ και ΔΕΝ (ναί, ναί, ΔΕΝ) μιλάω. Αναφορικά συμπληρώνω ότι η σειρά είναι εντελώς τυχαία.
Το μπαλάκι δεν θα το ξαναπετάξω απλώς γιατί δε θα ήθελα να μου το πασάρουν πίσω. Θα φροντίσουν άλλοι για να κρατήσουν αυτή την αλυσίδα εγώ δε θα μπορέσω και να με συχωρείτε γι’ αυτό.
υστεριόγραφο: να σπάσω το template
