Αρχείο γιά September, 2007

αναγκαιότητες

10 τσαχπινιές September 20th, 2007

άτσαλοςΈνας φίλος μου δήλωσε, σε κάποια προσωπική μας κουβέντα, πως κάνουμε ταξίδια με το ίδιο ακριβώς κίνητρο. Την αναγκαιότητα.

Ζω όπως όλοι μας μια πολλαπλή ζωή, σαν άνθρωπος, σαν μηχανικός, σαν boulderer. Οι καθημερινοί μου περιορισμοί είναι τέτοιοι ώστε να μην μου επιτρέπουν να αφιερώσω όσο χρόνο θα ήθελα σε οτιδήποτε. Σκορπώ απαράδεκτα υπερβολικό χρόνο σε ύπνο, για να αυτό-αποκαλούμαι άνθρωπος, μα παράλληλα δεν κοιμάμαι ποτέ αρκετά για να ξεκουράσω το σώμα μου από την κάθε προπόνηση bouldering στο κάστρο.

Οι περιπτώσεις που χρειάζεται να βρω λύση για ένα δύσκολο πρόβλημα όμως, δεν έχουν να κάνουν με τις ικανότητές μου, είτε ως άνθρωπος, είτε ως μηχανικός, είτε ως boulderer. Η έλλειψη χρόνου και προετοιμασίας με ανάγκασαν να δημιουργήσω τον μόνο μου αμυντικό μηχανισμό απέναντι σε προβλήματα. Να δουλεύω πολύ και έντονα, επίμονα.

Στα δυσκολότερα προβλήματα πρέπει να δουλέψω πολύ σκληρά για να εμποδίσω την ιδέα και την φωνή της εγκατάλειψης να ακουστεί. Ορισμένες φορές γίνεται λίγο, εώς πολύ, ενοχλητική.Κάπου εκεί συνηθίζω να αλλάζω γωνίες βλέψης και δε φοβάμαι να κατέβω χαμηλά, γιατί ακόμα και εκεί κάτω έχει πρωτόγνωρα ενδιαφέρον εικόνες. Άλλοτε πάλι πετάω όλα τα βιβλία και τις θεωρίες από το παράθυρο και κάνω το κάτι περισσότερα απλό, το κάνω να λειτουργεί.

Κάθε ένα από τα προβλήματα που ερχόμαστε σε επαφή είναι απαιτητικότερα από τα προηγούμενα καθώς και, χρονικά, είναι ότι πιο επίπονα κοπιαστικό στη ζωή μας. Η σοβαρότερή δυσκολία στην επίλυση των όποιων προβλημάτων είναι η πνευματική, και βρίσκω πως πολλές φορές για να σπάσω το όριο αυτό το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να ουρλιάξω στιγμιαία.

Την κάθε στιγμή που τα καταφέρνω νιώθω ολόκληρος.
Αυτή λοιπόν φίλτατε, είναι η δική μου.

specimen

1 τσαχπινιά September 20th, 2007

Σημασία δεν έχει το τι κατακτάς.

Σημασία έχει το τι θέλεις να κατακτήσεις…

συνεχίζεται…

στο ρίνγκ

7 τσαχπινιές September 11th, 2007

Το είπες ξεκάθαρα, με μια φωνή βαθειά και θυμωμένη, αυτο που δεν παραδέχεσαι, είναι κάτι που δεν μπορείς, αδυνατείς σε κάθε επίπεδο, να επιστρέψεις στον άλλο, γιατί οι απαιτήσεις του δε, θα έπρεπε να, σε ενδιαφέρουν. Δυο χέρια στο λαιμό και αλλάζεις, αλλάζεις δέρμα και, τους, ανθρώπους μέχρι να σε πνίξουν οι απαιτήσεις τους… και μετά τολμώ να μιλάω πως είναι στην φύση της να είναι μόνη. Για κάθε ανάσα, ένα χαμόγελο, για κάθε βλέμμα, άλλος ένας θάνατός και τόσα χρόνια, πειραματόζωο της ίδιας δοκιμασίας, να επαληθεύεις με την σειρά σου τους ίδιους κανόνες.

Θυσίες, η λάθος λέξη, χάνει το νόημα μόλις την προφέρεις, σαν τις άγουρες σκέψεις που έχεις στο κεφάλι σου και προσπαθείς να δώσεις να καταλάβουν. Το παρόν τρέφεται μονάχα από μικρά στιγμιαία μαρτύρια, και κάποιο μάταιο στοίχημα με τον εαυτό σου, μέχρι μια μέρα να ξυπνήσεις με δάκρυα στα μάτια, πνιγμένα από κάποιον εφιάλτη που έγινε πραγματικότητα και βρήκε την αγκαλιά σου ο καιρός, στην ζεστασια κάποιας άλλης, διαφορετικής αγκαλιάς.

Κανένας έρωτας δεν πετάει λευκή πετσέτα για να να σωθεί με αξιοπρέπεια (deja-vu), εμείς την πετάμε. Μα οι άνθρωποι που είναι δύσκολοι, να αγαπηθούν, είναι και αυτοί που το έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη και πουθενα δε χωράει κανένα συγνώμη και περιθώριο για λάθος. Αμφίδρομα και αμοιβαία.

Σταματημένος σε ένα κόκκινο, χωρίς να αρθρώσω σκέψη, χωρίς την παραμικρή αντίδραση, κατεβάσα μια καυτή τζούρα από το τσιγάρο μου, το πέταξα και άφησα το συμπλέκτη στις 3000 στροφές. Οι αντρες είναι κατα βάση κυνηγοι, μην το ξεχνάς.


Ψάξε:

Πρόσφατα Γραπτά

Κατηγορίες

Αρχείο

Syndication

Powered By

  • WordPress
  • page counter
  • eXTReMe Tracker