October 31st, 2007
Ένα τεράστιο σπίτι με κουρασμένες φωνές και καπνό, και πίνακες κρεμασμένους στραβά στους άσπρους τοίχους. Κρύο μάρμαρο κάτω από τα λυμένα σανδάλια της και ενίοτε κάποιο χαλί να πνίγει τα βήματά της. Νιώθει μια απαίσια ζάλη και τρέχει αμέσως στο παράθυρο για να γεμίσει τα πνευμόνια της αλμυρό αέρα. Η ιδέα είναι καλή, αλλά η θάλασσα μακριά. Καταπίνει την άτονη και καυτή ανάσα της πόλης.
Την βρήκαν τα ξημερώματα με ένα μπουκάλι αγκαλιά να ξερνά, να φτύνει σάλια και εμετούς. Στον απόηχο ενός σκοτεινού μπαρ λίγα στενά πιο κάτω, κάποιος σουτάρει Bill Evans, μια πρέζα Gary’s Theme. Σκουπίζει τα χείλη με μια χαρτοπετσέτα ξεχασμένη στον πάγκο της κουζίνας και μένει εκεί, ακίνητη, γλείφοντας τα πονεμένα της δάχτυλα και χτυπώντας το πόδι στον ρυθμό. Θέλει να διώξει μια πίκρα και την ξινίλα του αλκοόλ από το στόμα. Στρίβει ένα Craven, ανάβει. Κατέβηκε στους δρόμους να σεργιανίσει την κακοκεφιά της μέσα σε λεωφόρους ή πλακόστρωτα σοκάκια, τίποτα πλέον δεν έχει καμία σημασία.
Ένας νοστιμούλης άστεγος τη σταματά να της πει κάτι που δεν καταλαβαίνει, της αγγίζει το μπράτσο και χάνεται. Τα γένια του άγρια, με μια δυσωδία κόπωσης, με τα ρούχα τσαλακωμένα. Έχει μικροσκοπικά μάτια-κουμπιά και κάτι στα μαλλιά σαν μπριγιαντίνη. Την κατακλύζει μια φευγαλέα επιθυμία να τρέξει ξοπίσω του, να ρωτήσει, να μάθει και κυρίως, να πει. Ένα λεπτό αργότερα το έχει ήδη ξεχάσει. Ακούει ένα ραδιόφωνο να ξεδιπλώνει κοπάδια από ονειροπόλες νότες που σβήνουν, σα στεναγμός, σαν υστερόγραφο κάτω από κάποιες αράδες.
Δεν επιτρέπει στον εαυτό της αυταπάτες και ψευτορομαντισμούς, κατάφερνε να κάνει τον κάθε παράδεισο πληκτικό. Αυτή την φορά, όμως, βγήκε από τον δρόμο. Πήρε ένα τηλέφωνο και μπήκε σε ένα ταξί καθώς μια γνώριμη, αγουροξυπνημένη φωνή απάντησε καταφατικά σε μια της ερώτηση. Έφυγε για άλλο ταξίδι, στην πτώση των κορμιών και στον στρόβιλο του έρωτα, αυτού που σε οδηγεί στα έγκατα, στη λάσπη, στη σάρκα της Γης.
Έκλεισα το ραδιόφωνο και χάζεψα το κόκκινο λαμπάκι να σβήνει.
Θα μπορούσε να την λένε Ντολόρες και εμένα Τζόνι.
October 9th, 2007
Περίμενα χωρίς να βιάζομαι.
Σήμερα, θα μπορούσα ίσως να πω ότι έπρεπε να τα εγκαταλείψω όλα νωρίτερα. Μα θα ήταν λάθος, δεν μπορούσα να το κάνω, δεν θα είχα τη γνώση που απέκτησα στη συνέχεια. Πάντα μένει ένα άγνωστο κομμάτι του αύριο, ένας κίνδυνος που δεν έχει αποτιμηθεί. Δεν παίρνει κανένας μια τέτοια απόφαση για να αποδεχτεί ύστερα τη ρουτίνα της καθημερινής του ζωής. Είναι εκείνη η στιγμή που ξαναβρίσκεις την ενότητα της ζωής σου, την ιστορία σου, τους δικούς σου ανθρώπους, τους πόθους και τα θέλω σου.
Έμαθα να δαμάζω τα συναισθήματά μου, τουλάχιστον να τα σκέφτομαι πρώτα. Εάν, πέρα από τις μάχες μου, επιβάρυνα τον εαυτό μου με αγωνία, όχι τη δική μου, αλλά εκείνη που ενίοτε προκαλώ στους πιο αδύναμους αγαπητούς μου φίλους, θα σήμαινε ταυτόχρονα πως κάνω υπερβολικές παραχωρήσεις. Τα πάντα συνέκλιναν στο να πάρω μια απόφαση. Μόλις έκανα το βήμα, είμαι πολύ χαρούμενος. Αυτόν τον καιρό που ξεκουράζομαι θα τον χρησιμοποιήσω για να γράφω, να αφηγούμαι, να βρίζω, να κάνω όλα αυτά που ξέρω καλύτερα. Αυτήν την εποχή σκέφτομαι τους φίλους μου.
Οφείλουμε να διαλέγουμε το δρόμο της καρδιάς, ώστε να είμαστε πάντα καλύτερα με τον εαυτό μας, για να μπορούμε πάντα να χαμογελάμε. Ο σοφός άνθρωπος ζει δρώντας. Δεν ζει σκεπτόμενος να δράσει, ούτε βέβαια ζει σκεπτόμενος αυτό που θα σκεφτεί αφού θα έχει δράσει. Διαλέγει το δρόμο της καρδιάς και τον ακολουθεί, όσο μεγάλο το ρίσκο. Μα πάψαμε να αφουγκραζόμαστε πια το σώμα μας, το παραβλέπουμε, αλλιώς πώς θα μπορούσαμε να υποφέρουμε τέτοιες συνθήκες ζωής; Το σώμα δεν εξαπατάται όπως η συνείδηση. H συνείδηση είναι ικανή να αγνοήσει το σώμα, αλλά το σώμα… τυφλή ύπαρξη, δεν λογικεύεται, αφήνει χώρο στην αλήθεια, υπακούει σε πρωτόγονους κανόνες. Το σώμα κάνει αυτό που δεν μπορεί να καταφέρει η εξαπατημένη μας συνείδηση, να αντιδράσει.
Ξαναβρίσκω την ουσία της ζωής μου, το σκοπό μου. Αυτό που κάποτε μου φαινόταν ουτοπία, τώρα επαληθεύεται μεθοδικά, ως το τέλος. Αντιμετωπίζοντας τον κόσμο, από το ένα βήμα μου μέχρι το επόμενο, καταλαβαίνω, τι είδους δύναμη μπορούσε να απελευθερωθεί. Είναι η δύναμη που φτάνει ως την πιο βαθιά ικανοποίηση. Μια ευχαρίστηση που ξεπηδά από το άγνωστο, από την αδιαφάνεια ενός κόσμου αναποδογυρισμένου, που δίνει χαρά σε όσους την αναγνωρίζουν. Η απόδρασή μου για τούτο το παιχνίδι της ζωής, μου προσφέρει μια απεριόριστη οπτική γωνία, χάρη στην οποία ξαναβρίσκω το στόχο μου, ενισχυμένη με μια ακατανίκητη βούληση.
Αγάπη είναι η ικανότητα να βλέπεις ομοιότητα στο ανόμοιο…
