Αντί (ε)αυτού
2 τσαχπινιές December 11th, 2007
Γεμάτο το βαρόμετρο και προσπαθώ να με βάλω στο κλίμα κάποιας μακρινής γιορτής. Αυτής που πιτσιρικάς την ένιωθα μόνο λόγω της αναμονής μου για το κλείσιμο των σχολείων, στο βαρύ χειμώνα της Κοζάνης που μεγάλωσα, στα παιχνίδια με τα χιόνια με τους παιδικούς μου αδερφούς και τις ζεστές ξυλόσομπες της δεκαετίας του ’80. Με τον φόβο της ετικέτας του παρελθοντολάτρη, γκρινιάζω συνεχώς στους γύρω μου ενάντια στη αδράνεια και την μαζοποίηση. Γκρινιάζω σε όλους αυτούς που άνω-θρώσκουν, μα έχουνε ξεχάσει να σκέφτονται έξω από τον προσωπικό τους μικρό-κόσμο, σε αυτούς που δε μπορούν να θυμηθούν πως είναι να ζεις δίχως κινητό μα να βρίσκεσαι παντού και πάντα.
Προσπαθώ να με βάλω στο κλίμα κάποιας μακρινής γιορτής, μα δεν τα καταφέρνω. Με τίποτα.
Ίσως γιατί εγώ πλέον δεν υπάρχω. Περιμένω τη στοργή κάποιου για να υπάρξω, κι αυτή η στοργή δεν έρχεται, και δεν μου φαίνεται δίκαιο να ξεκινήσω να υπάρχω μέσα από την ιδέα κάποιου για μένα, μέσα από το κάθε μου ηλεκτρονικό παλμό. Τι να κάνω που το έχω ανάγκη; Άλλη μια μέρα θα περάσει και θα ξεχάσουμε πως μονάχα τα ανθρώπινα χέρια μπορούν να χαϊδέψουν με τρυφερότητα όσο καμία λέξη, κανένας στίχος. Μόνο η αίσθηση της γυμνής σάρκας θα μας ικανοποιεί πλήρως, όπως όταν ήμασταν παιδιά που τίποτα δεν ήταν καλύτερο από μια αγκαλιά.
Προσπαθώ να με βάλω στο κλίμα κάποιας μακρινής γιορτής που μιλάει για αγάπη. Εδώ και χρόνια αρνήθηκα το «…ο καθένας για τον εαυτό του κι έχει ο θεός για όλους…». Υποστήριξα αδύναμους, φτωχούς, απλούς και αποξενωμένους με όποιο τρόπο μπόρεσα, φαγητό, κουβέντα, τσιγάρο και δεν έβαψα με στάλα αίμα τα χέρια μου, ούτε και τη συνείδησή μου. Μέσα από γεγονότα των τελευταίων χρόνων συνειδητοποίησα πως στο όνομα του, όποιου, Θεού, της, όποιας, Πατρίδας, της, όποιας, Ελευθερίας και των, όποιων, αγνότερων αφηρημένων εννοιών των ανθρώπινων ιδανικών, εκτελούνται, και θα συνεχίσουν να εκτελούνται τα φρικιαστικότερα εγκλήματα. Τίποτα δε μπορεί να τους σταματήσει μέχρι τη μέρα που δεν θα είναι πια δυνατό για τους λίγους, να κάνουν κακό στους πολλούς… πιθανόν γιατί θα είναι υπερβολικά ισχυροί μα τόσο μόνοι και τόσο λίγοι…
Μέχρι τις επόμενες γιορτές απαιτώ στέγη για κάθε οικογένεια, ψωμί για κάθε στόμα, παιδεία για κάθε καρδιά και φως για κάθε νου, σε μια Υφήλιο χωρισμένη σε σύνορα συμφερόντων. Είμαι πλέον σίγουρος πως η ανθρώπινη ιστορία δεν έχει ξεκινήσει, δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα. Είμαι άκρως πεπεισμένος πως βρισκόμαστε στην τελευταία περίοδο της προϊστορικής εποχής. Δεν είναι δυνατό αλλιώς να το χωρέσω στο νου μου, πως ο οποιοσδήποτε να προσπαθεί να απορρίψει όλους τους άγραφους νόμους που κυβερνούν τη κοινωνική ζωή μας. Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πως ο οποιοσδήποτε μπορεί ατιμώρητα να καταπατά τους δεσμούς του με τη φύση καταστρέφοντας βουνά, θάλασσες και ποτάμια, όλα αυτά δηλαδή που δημιουργήθηκαν εκατομμύρια χρόνια πριν τον άνθρωπο, μέσ’ από χρονοβόρες και περίπλοκες φυσικοχημικές διαδικασίες για να μας φέρουν κοντά, να μας ενώσουν σε κοινωνίες και όχι για να μας διαιρέσουν σε λαούς.
Η πιο αληθινή ιστορία ενός ανθρώπου, το πραγματικό είναι του, δεν βρίσκεται στον περίγυρο ή στο εξωτερικό του περιβάλλον. Την συναντάς στην εσωτερική του ανάπτυξη, στο πνεύμα του και στην ψυχή, στην ολοκληρωτικά δική του οικουμενική συνείδηση και σκέψη. Ας παλέψουμε να μην μεταφραστεί η ευτυχία σε έννοια παρατημένη, σε «μεγαλοστομία» πνιγμένη στα ακίνητα νερά, της επιβίωσης, της προσωπικής ασφάλειας, της ιδιοκτησίας.
«…Και εσύ; Θα προσπαθείς να ξεφύγεις μέσα από αδιέξοδα και στιγμιαίους διαδρόμους μοναξιάς, θα καθρεφτίσεις στα μάτια των άλλων τη φθαρτή ομορφιά, θα τρέξεις να κρυφτείς από τα αληθινά, μέχρι που τα πόδια δε νιώθουν το έδαφος και μέχρι να σε καταπιεί η κινούμενη μάζα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας σου…»
Ρωξάνη, Δεκέμβρης 2007
Ο Κύριος ξαναγεννιέται κάθε χρόνο, εμείς να δω πότε θα βάλουμε μυαλό.
Καλές γιορτές.
Υστεριόγραφο: Ίσως να είμαι ακόμα ένα απ’ εκείνα τα πανκ-αλητήρια που ξημεροβραδιάζονταν στο πέταλο, στην πλατεία, διαβάζοντας και γράφοντας ιδεολογικές αηδίες σε τετράδια και τοίχους.
Μικρέ βιάσου να προλάβεις να μεγαλώσεις πριν τα χρόνια σε γεράσουν…
