Αρχείο γιά September, 2008
September 27th, 2008
Εντάξει, ναι… η καθημερινή ρουτίνα είναι παρόν στην κάθε μου κίνηση, αλλά από την άλλη μπορώ και κοιμάμαι πολλές και ανορθόδοξες ώρες. Περνάω τον χρόνο μου διαβάζοντας και κλέβοντας ματιές προς την έξοδο κινδύνου. Ο mr. Teddy-bear-effect μου δήλωσε ότι καλά θα ήταν να κοιτάω την βολή και όχι το στόχο, κάτι που επιβεβαιώνει την αρχική μου θεωρία που γράφτηκε ποιητικά με τον Τζίμη στην Δονούσα. Άλλαξε απότομα ο καιρός και φουσκώσανε τα πανιά στις διαθέσεις μου.
Για να είμαι ειλικρινής, μ’ αρέσει. Πάντα λάτρευα την πόλη μου γιατί έχεις την δυνατότητα να διακρίνεις ξεκάθαρα μεταξύ των εποχών του χρόνου και βρισκόμαστε στα τέλη του Σεπτέμβρη. Η Γη έχει ποτίσει και τα πάντα γύρω μου μυρίζουν σαν να της ήρθε και πάλι καμιά φρέσκια ιδέα της φύσης και μπήκε στην κουζίνα να μας ετοιμάσει σε ένα χειμωνιάτικο φούρνο καμιά νόστιμη άνοιξη.
Μόνο που αντί για νόστιμο μου μυρίζει μελαγχολικό, κατεβάζω και τα μάτια στο πάτωμα και νιώθω μαστουρωμένος με θλίψη. Παράξενο συναίσθημα, αδυνατώ να το περιγράψω. Μα… δε θα το αντέξω με τίποτα, σου λέω…
September 17th, 2008
Δεν παίζω. Been there, done that. Θα αρκεστώ στο να το ξανακάνω μονάχα όταν η φύση των περιστάσεων είναι εξαιρετική και το απαιτεί. Ως εκείνη την ώρα βολεύομαι με τον κομπάρσο ρόλο του έμπειρου παρατηρητή, του βετεράνου παίχτη που ξέρει πότε να φυλάσσει τις δυνάμεις του και πως να πετυχαίνει τα διπλάσια με την μισή προσπάθεια, αφού και η αν(τ)οχή μου μισή είναι.
Σωματική και Ψυχολογική:
Δεν αν(τ)έχω(ομαι) (σ)τις βλακείες, τις κουβέντες που δεν οδηγούν πουθενά παρά στην ήδη κοπιώδη ανάλωση του χρόνου. Αυτός δεν χρειάζεται βοήθεια, αναλίσκεται και μόνος του. Έχουμε κάθε υποχρέωση να τον αξιοποιήσουμε δημιουργικά.
σάουντ-τράκ: Anthrax – Got the time (Persistence of time L.P.)
September 5th, 2008
Έμεινα πιστός σε αυτό που ήμουν πιο νέος. Διψάω ακόμα για έρωτα, θέλω να τον χορταίνω. Όμως μεγαλώνω περιπλανώμενος με αυτό που έμαθα όταν έφυγες εσύ, πως η αγάπη σ’ αφήνει πάντοτε φριχτά πεινασμένο.
Σε σκέφτομαι μια νύχτα στο φως του φεγγαριού και τ’ αστέρια μοιάζουν να κλαίνε με λυγμούς. Όταν είναι τόσα πολλά αυτά που χάνεις, δεν μπορείς στιγμή να κοιμηθείς.
Κοίτα που κάνω τώρα όλα αυτά χωρίς εσένα. Ο νέος κόσμος που ονειρευτήκαμε έμεινε μισός. Αλήθεια, που δεν πήγαμε μαζί; Ίσως αυτό να με κρατάει στη ζωή. Όλα τα πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα, τα λόγια που ακόμα ζούνε στο μυαλό μου. Όλες οι στιγμές που θεωρούσαμε δεδομένες, τα λόγια που ποτέ δεν σου έχω πεί.
Σε σκέφτομαι μια νύχτα στο φως του φεγγαριού και τ’ αστέρια μοιάζουν να κλαίνε με λυγμούς. Όταν έχεις τόσο έρωτα να δώσεις, δεν μπορείς στιγμή να κοιμηθείς.
Έμεινα πιστός σε αυτό που ήμουν πιο νέος. Διψάω ακόμα για ζωή, θέλω να την χορταίνω. Όμως μεγαλώνω περιπλανώμενος μ’ αυτό που έμαθα όταν έφυγες εσύ. Πως το πάθος για την ζωή σ’ αφήνει πάντοτε φριχτά πεινασμένο.
Beth Orton
