March 30th, 2009
Σκέφτομαι πολλές φορές πως όλα γύρω μας είναι εφήμερα. Πόσο άδικο μπορεί να είναι αυτό…
Θέλω να έχεις ότι επιθυμείς, τα πάντα…αυτό ήθελα εξ αρχής, απλά δεν συνειδητοποίησα πως να συμβιβαστώ.
Απόψε ήθελα να χαζέψω την γυμνή σου πλάτη, να φιλήσω τον λαιμό σου από την αριστερή σου μεριά και να σου μουρμουρίσω δυο λεξούλες στ’ αυτί πλην κλείσω τα μάτια μου να κοιμηθώ, όπως κάθε νύχτα, μαζί σου. Περιορίστηκα στο “καληνύχτα μωρό μου”.
Σκέφτομαι πολλές φορές πως όλα γύρω μας είναι εφήμερα, εκτός από εσένα στη σκέψη μου. Πόσο άδικο μπορεί να είναι αυτό;
March 16th, 2009
Βρήκα δικαιολογία μιά ίωση και κάθισα στο σπίτι. Δεν έχω δουλειά να πάω, δεν είναι τέτοια η δικαιολογία μου. Άνοιξα το βιβλίο που πήραμε με τον Μάη από το Βόλο το καλοκαίρι σε μιά τριήμερη επιστροφή από την Αθήνα. Πως αλλάξαν οι καιροί ρε φίλε, παλιά αγοράζαμε μισιακά πακέτα τσιγάρα, τώρα το γυρίσαμε στα βιβλία.
Έπιασα και την κιθάρα να την κανακέψω, την έχω παρατήσει και αυτή μαζί, σαν την πλειονότητα των θηλυκών τριγύρω μου. Ασχολούμαι με σκέψη, με επιλογές, με διαπραγματεύσεις. Ο λαιμός μου έχει κλείσει και είναι όλα τόσο βολικά. Δεν σηκώνω τηλέφωνα όσο και αν μου αρέσουν τα κομπλιμέντα που αφορούν την φωνή μου.
Περιμένω να με πάρεις εσύ μόνο να σε ακούσω να μου λες πως όλα θα πάνε καλά και πως δεν τρέχει τίποτα, να φροντίσω να χαμογελάω. Το κάνω συχνά και μόνο όταν σε σκέφτομαι. Συχνά. Άλλες φορές σε ξεχνάω για μέρες και ξαφνικά, τσούπ εμφανίζεσαι και όλο με πικραίνει η απόσταση και η αλλαγή και η κατάσταση και, και, και. Πέρασαν και τα γενέθλια σου και δεν ήμουν εκεί, πρώτη φορά μετά από χρόνια, να σου σκάσω 2 φιλιά, να σε βλέπω να μεγαλώνεις, γιατί την αλλαγή σου την ακούω μα ήθελα κιόλας να την ζω.
