Αρχείο γιά June, 2009
June 23rd, 2009
Μπήκε για τα καλά και το καλοκαίρι και ο ιδρώτας έσταζε απ’ το πρωί στο μετωπό μου. Στο δρόμο μου φαίνομαι το ίδιο απόξενος και παγωμένος. Σβύνουν τα βήματα μου. Το νιώθω πως έφυγες, χάθηκες, κι εγώ ξέμεινα μοναχός και ξοφλημένος. Πουλήσαμε κι εκείνες τις υπέροχες μέρες σε τιμή εικαιρίας. Έφτασα ίσα μ’ εδώ με μιά καρδιά γεμάτη ειλιικρίνεια και μιά απρόσμενη, από μηχανής Θεού, βοήθεια. Δεν μου έμεινε χρόνος για συναισθηματισμούς. Δύσκολα οι άνθρωποι βρίσκουν τον εαυτό τους μέσα στα συντρίμια.
Αυτές τις σκέψεις των τελευταίων ημερών μου κάνει κακό να τις κρατώ στη θύμηση μου. Ελπίζω να βυθιστώ στη λήθη, να συγχωρήσω τον εαυτό μου πρώτα και στην συνέχεια να κάνω το ίδιο γι’ αυτούς που με πόνεσαν. Βρήκα μιά ευκαιρία και γραπώθηκα επάνω της από τα μαλλιά, μην τυχών και μου φύγει. Πήρα την εύκολη λύση για να καταφέρω επιτέλους να βγώ από ένα αδιέξοδο προσωπικό. Πήρα πάλι τους δρόμους και άφησα πίσω μου όλα όσα αγαπαω. Ως συνήθως δηλαδή, γιατί δεν είναι και η πρώτη μου φορά, το έχω δεί το έργο…
Έξω απ’ όλους. Τους έκανα πέρα όλους, τα κατάφερα, συγχαρητήρια, μαλάκα… Τους άφησα μέσα στο πλάνο μου αλλά τους έκανα να με βγάλουν εκείνοι από το δικό τους. Είμαι μακρυά, είμαι αλλού, είμαι εκτός, είμαι… παπάρια, είμαι.
Από εδώ και στο εξής σας αγαπώ τόσο που δεν σας απαιτώ, σας το υπόσχομαι…
υ.γ.: Τώρα που ξέρεις πως δε θα σε συναπαντήσω πουθενά, μη σε νοιάζει που βρίσκομαι…
June 12th, 2009
Συγνώμη που οι λέξεις μου ήταν λέξεις
και δεν ήταν λουλούδια,
χαμόγελα,
αγκαλιές
και παιδικές μελωδίες.
Σε σκέφτομαι καθε βραδυ πριν πάω για υπνο, προσεύχομαι στον όποιον σου Θεό να βρείς το δρόμο που σου αξίζει, όσο και αν ξέρω πως δύσκολα θα ξεστρατήσεις ξανά σε μένα…
γαμώτο, έλα σου λέω… έλα μην με αφήνεις να φεύγω μόνος.
June 10th, 2009
Σε πετυχαίνω τυχαία και σκορπάμε χρόνο, μια στο τόσο και χαμογελάμε από μέσα μας περισσότερο από όσο καταλαβαίνει ο άλλος ή θέλουμε πραγματικά να δείξουμε. Όλα συμμαζεμένα, όσο μικρά και μεγάλα. Μιλάμε για μας και τα μάτια μας γεμίζουν όνειρα, μισά. Μετά πως σιχαίνομαι αυτές μας τις σιωπές. Κάνουμε να επικοινωνήσουμε μέρες, σαν να χάνουμε τον χρονισμό μας και απομακρυνόμαστε χιλιάδες μίλια μακριά. Έχεις το τηλέφωνο που έστω και αν βρω το κουράγιο ποτέ να πάρω ή να στείλω κάνα μήνυμα δεν απαντάς ποτέ. Στις χειρότερες στιγμές μου και δεν απαντάς ποτέ. Δεν σε κατηγορώ, σε καταλαβαίνω.
Τρώμε το, ξεχωριστό, πρωινό μας, πηγαίνουμε στην, ξεχωριστή, δουλειά μας, έχουμε όμως τις ίδιες ελπίδες, μαζί με τους ίδιους δισταγμούς. Χωρίζουμε τον, ξεχωριστό, χρόνο μας σε δώδεκα μήνες, σε τέσσερις εποχές, και ξεχωριστά, συμπεριφερόμαστε ανάλογα. Το χειμώνα σκεφτόμαστε, την άνοιξη μας πιάνει μια τρέλα, το καλοκαίρι γινόμαστε παράφρονες και το φθινόπωρο πέφτουμε στα πρόθυρα μιας γαλανής μελαγχολίας, ξανά, ξανά και ξανά… και μετά, τολμάμε να μιλάμε για deja-vu, επιβάλλοντας τους, ξεχωριστούς, εαυτούς μας μια ποινή, αυτή της, και καλά, τυχαίας επανάληψης.
Έχω κόψει το αλκοόλ, εδώ και χρόνια. Αν όμως τα δικά σου φορτία ήταν σφηνάκια, θα τα κατάπινα μεμιάς, δίχως ανάσα, θα έγλειφα λαίμαργα τα απομεινάρια στο γυαλί, και το βράδυ θα σε ξύπναγα εν τω μέσω της νυχτώς να σου ψιθυρίσω με βαριά βρώμικη ανάσα πως το παρελθόν υπάρχει μονάχα όσο το θυμόμαστε.
