Ανοιχτή επιστολή (part IV)
15 τσαχπινιές July 13th, 2009
Από που να αρχίσω να στα λέω, έγιναν όλα ΠΟΛΥ γρήγορα. Μάλλον θα πάτησα τα σωστά κουμπιά και μπήκαν όλοι οι τροχοί σε κίνηση γιατί αν περνούσα και αυτό το καλοκαίρι στάσιμος(,) στο κεφάλι(,) θα είχα ΣΗ-ΜΑ-ΝΤΙ-ΚΟ πρόβλημα. Ήταν αδιέξοδο, στροφή φουρκέτα, εμείς οδηγούμε την κούρσα. Μου έκατσε η ευκαιρία και πήρα “…το πρώτο τρένο και έφυγα…” που λένε και στα μέρη μας.
Είμαι στο Abrantes της Πορτογαλίας, στο ΚΑΡΑ-κέντρο της χώρας, 60-70 χμ από τον Ατλαντικό ή τα σύνορα της Ισπανίας και υπολογίζω σε 7 ώρες την οδήγηση για Μαρόκο, σε 5 για την Μαδρίτη, σε 7 για Σαραγόσα, 3 για το Πόρτο…και άλλα τέτοια, καταλαβαίνεις. Δουλεύω με την εταιρία που δούλευα και πριν φύγω για Λονδίνο σε μιά καινούρια μονάδα ηλεκτροπαραγωγής στο Pego, 12χλμ μακρυά, έχει δουλειά για 18, ίσως και παραπάνω, μήνες. Ελικρινά δεν ξέρω και ούτε με απασχολεί το πόσο θα καθήσω εδώ. Καλά είναι. Νέα χώρα, δεν έχω ξανάρθει, μικρή πόλη, άλλοι άνθρωποι, ΠΟΛΥ πράσινο, ο Τάγος να περνάει από δίπλα, κάστρο που βλέπει ΟΛΟΥΣ τους γύρω κάμπους, γιατί λέει πως ήταν στρατηγικό σημείο για τους Πορτογάλους σε κάποιον από τους πολέμους τους… δε θυμάμαι, εσύ είσαι καλή στην ιστορία και εγώ στις ιστορίες.
Και τώρα αυτά που τα είδα, μη θαρρείς, τα έκανα και σε λίγο χρόνο. Αν εξαιρέσεις πως πιάνω δουλειά στις 7 το πρωί (ξύπνημα πριν τις 6, πρωινό κτλ) και γυρνάω σπίτι κατά της 8-και-βάλε-κοντά-9 και το ότι σήμερα ήταν η δεύτερη μέρα που ΔΕΝ δούλεψα από τις 23 Ιουλίου, βρίσκω χρόνο μέσα στην μέρα για να ζήσω πραγματικά.
Συνεπώς αντιλαμβάνεσαι το πόσο βολεύει την κατάσταση το ότι η πόλη είναι μικρή και χαριτωμένη και δεν έχει και ζωή τα βράδια να πιείς ένα ποτό γιατί ούτως ή άλλως δεν έχει ούτε μία γκόμενα της προκοπής. Παίζει βέβαια ένα μπουρδέλο που φρόντισαν να μου το δείξουν από την πρώτη μέρα, αλλά δεν νομίζω πως φτάνουν τα λεφτά μου να αγοράσω αυτό που ψάχνω. Κοινως, δε βγαίνεις και δεν σκορπάς και λεφτά. Παίρνεις τώρα και το κάτι παραπάνω στο μισθό γιατί είσαι και μεγάλο παιδί, δουλεύεις εξωτερικό και εργοτάξιο… έχεις μονό το φαγητό σου σε έξοδα και τίποτα άλλο. Η εταιρία για αυτοκίνητα, βενζίνες, τηλέφωνα, κινητά, ιντερνέτια και εξοπλισμό σπιτιού (έπιπλα, τηλεοράσεις, κέρατα, Χριστούγεννα)…και να μην μπω σε λεπτομέρειες για το σπίτι με τα 3 υπνοδωμάτια, τα 2 μπάνια με μπανιέρες, το απέραντο καθηστικό με τη γυάλινη-μπαλκονάτη γωνία, την θέα στους πλάτανους και την χαριτωμένη κουζίνα…
Αποφάσισα, που λες, να πάρω την αφεντομουτσουνάρα μου και χωρίς να το σκεφτώ και πολύ, να έρθω εδώ και να τα βρω. Σχεδόν όλα έτοιμα, που μου λένε. Καταλαβαίνεις πως για να παίζει τέτοιο σκηνικό, κάποια φάβα έχει ο λάκκος. Επίσης αποφάσισα πως δε θα σταματήσω ποτέ ξανά να χαμογελάω. Γι’ αυτό λοιπόν και εγώ, όσο χρόνο έχω, κοιτάω να το περνάω περπατώντας και κάνοντας άλλες τέτοιες ασκήσεις αποσυμπίεσης, κάτι ορειβασίες, κάτι τρεξίματα, κάτι στρέτσινγκ, τέτοια πράματα βρε παιδί μου, του μυαλού και του κορμιού, για να φεύγει από πάνω μου όλη η κακή ενέργεια της δουλειάς.
Δεν παραπονιέμαι σε καμία περίπτωση. Το μόνο μου πρόβλημά είναι πως τόσα χρόνια που δεν έχω ακόμα να καταφέρω να στήσω πραγματικό τσαρδί, και γυρνώ από πόλη σε πόλη άλλοτε για πολύ καιρό και άλλοτε για λιγότερο πολύ, σίγουρα δε θα έπρεπε να με κάνουν τόσο φοβητσιάρη. Το αντίθετο μάλιστα, θα με έκαναν πιο “τσαμπουκά”, γιατί σίγουρα με γεμίζουν εμπειρία. Αρχίζω, όμως, και νιώθω λιγάκι ανασφαλής, γιατί όσο περισσότερο διαφορετικό κόσμο-με-κοινά-στοιχεία γνωρίζω, τόσο νιώθω μοναδικότητα και παράλληλα μοναξιά, ειδικότερα όταν δεν μπορώ να επικοινωνήσω.
Δεν με ενοχλεί όμως! Είπαμε, αποσυμπιέζομαι. Λισαβόνα χθες, Μαδρίτη την άλλη εβδομάδα για τα γενέθλια του φίλου Άγγελου και της Ιωάννας του και μετά από εκεί και πέρα δεν έχω προγραμματίσει απολύτως τίποτα. Εντάξει, μόνο κάτι βασικά, μα προσέχω να κοιτάω τι είναι αυτό που στοχεύω και όχι το τί πραγματικά στοχεύω, μιά αναθεώρηση ας το πούμε. Όπως κάθε φορά, όταν θα επιστρέψω Ελλάδα θα το μάθεις την τελευταία στιγμή. Δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι η οικία είναι στην διάθεσή σου όποτε τη χρειαστείς, για να μην πως επιβάλεται. Θα τα πούμε και απο κοντά όταν ξαναβρεθούμε από κοντά.
Σε φιλώ και μου λείπεις.
Σ.
υ.γ: την ταχυδρομική μου σύσταση δεν την ξέρω ακόμα, μόλις την μάθω θα έχεις και πραγματικό γράμμα μου, σαν καλοί υλιστές και κτητικοί άνθρωποι.
