…le petit prince de l'obscurite…

όταν

5 τσαχπινιές December 30th, 2009

Όταν είμαστε μαζί, ξέρεις, νιώθω άλλος άνθρωπος.
Και χώρια σου άλλος νιώθω.
Σίγουρα.
Δεν είμαι εγώ.
Ναι.
Κι όλο λεω να ενεργώ πιό ήρεμα, να προσπαθήσω να βάλω τα μέσα μου σε τάξη.
Ναι.
Ενήλικας πλέον, λέω, εδώ και χρόνια.
Αρχίδια.
Η ενηλικίωσή μου και τα χρόνια.
Η ανησυχία είναι στο μυαλό, όχι στην ηλικία μου…

μετράω, ακόμα.

5 τσαχπινιές December 18th, 2009

Κάποιες στιγμές αναρωτιέμαι τι με κάνει να σε πιστεύω, το κατά πόσο δηλαδή την ικανότητα σου να μου κυριεύεις το μυαλό την οφείλεις στην απροσδόκητη συμπεριφορά σου ή στις ανάγκες μου. Αν η σχιζοφρένεια μου απορρέει από την ματιά σου ή την όψη μου, από τα λόγια σου ή τα αυτιά μου, από την ρουτίνα σου ή την δική μου. Αν το πρόβλημά μου είναι πως σε παίρνω στο κινητό ή το ότι, ακόμα και στις πιό ασήμαντες στιγμές, δεν το σηκώνεις. Ω, Θεέ μου…και, τί ήθελα να πω τώρα, ξέχασα.

Τα έβαλα όλα κάτω, στο χαρτί. Το καιρό αυτό γράφω περισσότερο από όσο πληκτρολογώ.
Μόνο έτσι μου κάθησε.
Πήρα και μετράω.
Εδώ και μήνες μετράω.
Μετράω κιλά, πιέσεις, χιλιοστά, μέρες, αντίστροφα…
Όλο και κάτι βρίσκω να μετράω.
Αποφάσισα, οριοθέτησα, δρομολόγησα.
Ένα και ένα κάνουν, πόσα;
Δεν υπάρχει θεωρία να αποδείξω.
Πήρα παραμάζωμα ότι σκάλπ βρέθηκε στο δρόμο μου και πέρασα βαθιά σε μιά περίοδο λήθης.

Ξέχασα να σου πώ σ’αγαπώ μα δεν φάνηκε να σε πειράζει. Κρίμα, πείραξε εμένα.