Έτσι το είχα φανταστεί
January 23rd, 2006
Έτσι το είχα φανταστεί.Τα χέρια μας να αγκίζονται κρυφά. Τα χέρια μας να αγκίζονται απαλά. Τα χέρια μας να παίρνουνε φωτιά. Τα γόνατά μας κάτω από το τραπέζι, όλα να καίγονται, να ανάβουν φώτα στην παραλία και στο βάθος να κυλάνε τα νερά που δε θα γυρίσουν πίσω.
Έτσι το είχα φανταστεί. Μιά εκδρομή. Μέσα σε ένα αμάξι που θα τρέχει με ταχύτητα αφήνοντας πίσω του τοπία δίχως ανθρώπους, κτίρια σιωπηλά, μεγάλα, φωτεινά, δίχως ανθρώπους, σύννεφα που συνεχώς αλλάζουν την μορφή τους εκλιπαρώντας την προσοχή μας. Όλα να γίνονται παρελθόν σε δευτερόλεπτα. Έτσι το είχα φανταστει. Να διασχίζουμε δρόμους με άγνωστα ονόματα, κοιτάζοντας τα παράθυρα με τις σκιές των ανθρώπων να περνάνε γρήγορα σαν αερικά. Να βαδίζουμε γλείφοντας λέξεις, μουσκεύοντας παλιές πληγές με καινούριες που με την σειρά τους θα γίνουν και αυτές παρελθόν. Ένα παρελθόν κλειστό σαν πληγή. Μία ουλή στο χέρι σου. Σαν ρυτίδα που μιλά για το παρελθόν, μια πληγή. Το χέρι μου που σου χαϊδεύειι τα μαλλιά. Το χέρι μου που σου χαϊδεύει το στήθος, εγώ που χαϊδεύω αυτή τη ρυτίδα στο χέρι σου.
Έτσι το είχα φανταστει. Το πρόσωπό μου να αναβοσβήνει. Να ανάβει και να σβήνει όπως το φώς του ραδιοφώνου, ένα σήμα κινδύνου που χάνεται μέσα στο σκοτάδι και στην απαλή βροχή. Ένα φώς το είχα φανταστεί, να φωτίσει δικαιολογίες, να επουλώσει κρυφές πληγές. Για λίγο. Ώσπου να γυρίσω το κεφάλι και να έχει γίνει παρελθόν. Μιά ανάμνηση δύσκολο να την προσπεράσεις, δύσκολο να την αγνοήσεις. Πότε στο αριστερό σου χέρι και πότε στο δεξί. Πότε καθόλου, πουθενά. Έτσι το είχα φανταστεί. Μια θέση δίπλα σου να αντέχω το βάρος της μοναξιάς, ανάβοντας ένα τσιγάρο να σε τυλίγει ο καπνός όπως οι λέξεις. Μέσα στο στόμα μου οι λέξεις σα τον καπνό να στις φυσάω στο δικό σου στόμα. Λίγες.
Να στις πώ λαχανιασμένα πριν διαλύσουν στο σάλιο σου, γράμματα σαν δαχτυλίδια καπνού. Με τα μάτια κλειστά. Με τα μάτια αμίλητα. Με τα μάτια υγρά και κατακόκκινα απ’ τον καπνό και τις λέξεις που φυσάω στο στόμα σου, και πνίγεσαι και δακρύζεις και βήχεις. Γιατί κανείς δε μπορεί να καταπιεί ολόκληρες της λέξεις “αγάπη” και “για πάντα”. Παντα κάποιο γράμμα γλιστράει από τα χείλη και χάνεται, πέφτει μετρώντας ερείπια από άλλα γράμματα, από άλλες λέξεις που έμειναν μισές. Τσακισμένες.
Έτσι το είχα φανταστεί. Να βγαίνουμε από το σκοτάδι σε ένα ποτάμι από φώς. Σαν μονάδα, φορώντας ο ένας το κορμί του άλλου. Έτσι το είχα φανταστεί.
Σημείωση: διασκευή του “για πάντα”
Entry Filed under: Αναμνήσεις
4 Τσαχπινιές Πες και εσύ μιά τσαχπινιά
1. μελ(ωδία) | January 24th, 2006 at 06:47
πολλές φορές οι διασκευές, είναι μακράν καλύτερες από το original. Kαλημέρες.
2. newmanifesto | January 24th, 2006 at 16:29
αλλοιώς το είχα φανταστεί κι αλλιώς το πράγμα μου προκύπτει
3. theodora | January 24th, 2006 at 21:00
Τελικά δεν μας είπες, ωραία τα φαντάστηκες…έγινε τίποτα από όλα όσα λες ή μπα;
4. τέλσον | January 25th, 2006 at 04:39
Χρειάζεται χρόνος για να τα καταφέρεις, και συνήθως ο χρονισμός της στιγμής ειναι ο σημαντικότερος των παραγόντων.
Κάποια από τα προαναφερθέν έχουν ήδη συμβεί, σε διαβαθμιση και ένταση μακραν διαφορετικότερη από την κάθε μου φαντασία.
Κάποια άλλα είναι στα σκαριά μα γι’ αυτά παραμένω σιωπηλός, είναι ένα βίτσιο από παλιά που έχω με τις λέξεις, να μην τις φωνάζω.
Μερικά από αυτά θα αποτύχουν παταγοδώς μα η αποτυχία τους αυτή θα είναι και ο μεγαλύτερος θρίαμβος τους γιατί τολμήθηκαν..
Είναι και κάτι άλλα που δεν μπορείς να τα φανταστείς, ξεκινάς με το μυαλό σου ανέμελο και ξαφνικά σου ‘ρχεται μπροστά σου, καταιγίδα. Τοσο όμορφη που δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο πλήν του να μπείς μέσα της με τα μπούνια…
Εδώ μέσα έχω απ’ όλα… διάλεξε εσύ τα δικά σου και βρες το που ανήκεις. Με τις φαντασιώσεις δίνεσαι οριστικά, είτε σε σένα, είτε στο άλλο μισό.
Πες και εσύ μιά τσαχπινιά
Some HTML allowed:
<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>
Trackback this post | Subscribe to the comments via RSS Feed