όταν
January 19th, 2006
Όταν συνειδητοποιώ πως δεν έχω που να πάω και κανείς, από τους ανθρώπους που γνωρίζω δεν μπορεί να με βοηθήσει, όλες οι λαϊκές ρήσεις-λύσεις είναι άχρηστες.Μπερδεύτηκα, αυτος που γελάει τελευταίος γελάει καλύτερα ή τελικά είναι αυτός που κλαίει πρώτος; Αυτές οι κουβέντες του ότι μεγαλώνω με ρίχνουν.
Όλοι μας κάποια στιγμή νιώθουμε άδειοι. Μερικές φορές νιώθω ότι ξέρω αγνώστους στο δρόμο περισσότερο απ’ όσο ξέρω εμένα. Από την μέρα που με θυμάμαι προσπαθώ να κρυφτώ πίσω από γνώση και φιλοσοφίες, με άσκοπες εξηγήσεις που περιγράφουν καταστάσεις, ξέρω ότι έιμαι τυφλός και ας είναι φωτεινά τα φώτα στα σοκάκια της πόλης. Δε μπορώ πλέον να τα περπατήσω, οι δρόμοι δεν νοιάζονται για μας.
Είναι μια μάχη που δεν μπορεί να τελειώσει με ειρήνη, μόνο θάνατο. Πολλά πράματα στην ζωή έρχονται μόνο μία φορά, και πρέπει να τολμήσεις, να φωνάξεις, να πηδήξεις στην φωτιά για να τα πάρεις, γιατί κανένας δε θα σου χαρίσει τίποτα πλήν αυτών που πραγματικά σε λατρεύουν.
Έχω εμπιστευτεί πια την ζωή μου στο θάρρος. Ούτε τον Θάνατο φοβάμαι, αλλά ούτε και θέλω να ζήσω μακρυά σου. Δεν έχω επιλογές. Αν θές να πάμε πιό αργά πες το μου και εγώ θα σου σιγοτραγουδήσω πάλι στο αυτί. Και όταν ειπωθεί και η τελευταία λέξη ακούς τον ήχο της καρδιάς που πάρθηκε και την ιστορία των δακρύων από έναν βασιλιά που, μην αυταπατάσαι, δεν είμαι εγώ. Για μένα είμαι ένας – κανένας.
Entry Filed under: Θεωρίες,Βγάλε άκρη
Πες και εσύ μιά τσαχπινιά
Some HTML allowed:
<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>
Trackback this post | Subscribe to the comments via RSS Feed