σύνδρομο
June 27th, 2005
Πάντα έλεγα πως θα μείνω παιδί… θυμάσαι κοπέλα με τα υπέροχα χείλη;
Σου το είχα πεί εκείνο το απόγευμα κάπου στο Μοναστηράκι, εκείνο το υπέροχο απόγευμα που έγινε σούρουπο και μετά βράδυ και ακόμα μου μιλούσες με πλατιά χαμόγελα …όχι όπως τώρα…σηκώνω τα χέρια μου ψηλά, αυτά που πολλές φορές δεν σ’ άγγιξαν,τώρα κλείνω και τα μάτια που λίγες φορές σε χόρτασαν… ..δεν άντεξα. Έσπασα. Και την έκανα…
Ελεύθερος. Κάποιοι πέθαναν κραυγάζοντας το. Άλλες εποχές… Δεν άντεξα… Και γύρισα… Όμως το Μετά δεν ήταν ποτέ σαν το Πριν… ..ξέχασα να ζώ την μοναδικότητα της κάθε στιγμής, την ολοκλήρωση του να υπάρχω στο εδώ και τώρα, το πλέον πιο σημαντικό στίγμα της παιδικότητας, …πρέπει να κλαίω κρυφά στις γωνιες, όπως κάθε αγορι… …μα στήθος ζητώ να κρυφτώ, όπως κάθε αγόρι…θα πάω χαμένος και κρίμα… Δεν με θέλει ο περίγυρος…εμείς είμαστε πλασμένοι για να υποφέρουμε είναι όμως γλυκός ο πόνος όταν ξέρεις πως διαφέρεις απ’ τους άλλους…
Το να μιλάμε και οι δυό Ελληνικά δεν αρκεί για να μιλάμε και οι δυό την ίδια γλώσσα.
Entry Filed under: Θεωρίες,Βγάλε άκρη,Άντε γαμήσου
Πες και εσύ μιά τσαχπινιά
Some HTML allowed:
<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>
Trackback this post | Subscribe to the comments via RSS Feed