απόγευμα
February 28th, 2005
Μέσα σε ένα απόγευμα χρειάστηκε να μάθω τόσα όσα οκτώ χρόνια μαζί δεν το είχε επιτρέψει. Δεν ξέρω με τί αισθήματα ανάμικτα θα της ξαναμιλήσω αν ποτέ ξαναβρεθούμε. Προτιμότερο θα είναι να ξημερώσει η αυριανή μέρα χωρίς απομεινάρια δικά της στην θύμησή μου. Καλύτερα θα είναι να κλείσω έξω εκείνο το υπέροχα θλιμμένο βλέμα και το πρόσωπο που με ηρεμούσε, και να επισκεφθώ κάποια πινακοθήκη ή να διαβάσω ένα βιβλίο σαν και αυτά που ξεφύλλιζα πιτσιρικάς. Αυτή, ξέρω πως σε κάποια γωνιά της γής θα παλεύει, μάταια, με εφιάλτες που έχει την δυνατότητα να μην τους δίνει σημασία. Μα θα συνεχίσει να το κάνει, γιατί έτσι έμαθε.
Ισως μέχρι τον επόμενο χρόνο, κάποια αναπάντεχη στιγμή θα λάβω νέα της απο το πολύβουο Παρίσι, την θαυμάσια Στοκχόλμη ή όπου θα επέλεξε να ξετινάξει τους φραγμούς της.
Entry Filed under: Σκοτάδια,Θεωρίες,Αποκαλύψεις
Πες και εσύ μιά τσαχπινιά
Some HTML allowed:
<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>
Trackback this post | Subscribe to the comments via RSS Feed