άνθρωποι
December 30th, 2004
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι,που τους έπλασε ο Κύριος να μην προλαβαίνουν το ξημέρωμα. Η μέρα τους αρχίζει το δείλι και σβήνει την νύχτα. Είναι όλοι εκείνοι που τα όνειρα τους δεν υλοποιούνται ποτέ. Χαϊδεύουν μοναχά τις ελπίδες τους και μονολογούν, τάχα μου τάχα μου, αποφασιστικά…Αυριο!
Τους αναγνωρίζω πολύ εύκολα, είναι ο κύριος με το καρτερικό ύφος που στέκεται στην ουρά, ενώ πάντα θα βρεθεί κάποιος να χωθεί για να του πάρει την θέση. Είναι εκείνη η κοπέλα που δεν τρέχει να προλάβει το λεωφορείο, αλλά προτιμά να περιμένει το επόμενο. Είναι όλοι αυτοί που δεν έχουν την τόλμη να κατακτήσουν τους στόχους τους…
Γι’αυτό και ΄γώ πολλές φορές σαν και τώρα, κάθομαι στο τραπέζι μου, παίρνω χαρτί και μολύβι και γράφω ένα γραφτό σαν και τούτο, να εξιστορεί γιατί δεν μπορω να κοιμηθώ τις νύχτες. Καταπιέζω την συγγραφική μου στέρηση στίβω το μυαλό μου πάνω από μιά κατάλευκη κόλλα χαρτί, γιατί αν αντισταθώ στον πειρασμό, ίσως να μην μου ξαναδοθεί η ευκαιρία. Σαν τελειώσω, το διπλώνω και το βάζω στην κωλότσεπη. Κρατώ ένα σωρό από δαύτα, τα διαβάζω πού και πού και χαμογελώ στην θύμηση των, μόνο απο μέσα μου όμως.
Διοτι θα προτιμούσα να αντιμετωπίσω όλους τους δαίμονες της κολάσεως του Δάντη, παρά να αποκαλύψω τις βαθύτερες μου σκέψεις.
Entry Filed under: Θεωρίες,Αποκαλύψεις
Πες και εσύ μιά τσαχπινιά
Some HTML allowed:
<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>
Trackback this post | Subscribe to the comments via RSS Feed