…le petit prince de l'obscurite…

μισός

March 8th, 2004

Σε θέλω κι έχω κουραστεί τους ίδιους τοίχους να κοιτάω. Σε είχα εμπιστευθεί κάποτε και πάνω σε κρίσιμη στιγμή, κλεφτά θε να σε βρίσκω στα γνώριμα σοκάκια. Στην καρδιά μου διαλύονται τα σύννεφα, κι η προφητεία σου μένει σιωπηλή. Σαν την πόλη δίχως φώτα κι αυτοκίνητα, έγινα αυτό που κάποτε είχες πει… μισός.

Μ’ αυτές τις ενοχές δαχτυλίδια και μια βροχή να μού πνίγει το θυμό, στέκομαι στο έδαφος μα δε με θέλεις άλλο. Κι είναι τόσο δύσκολο να σου εξηγήσω περισσότερο από κάθε άλλη φορά γιατί μου αρέσει κάθε φορά που κοιτάζω εσένα να σκέφτομαι το ένα μας, σαν ένα ταξίδι από τα γόνατα σου ως τα δάχτυλα μου.

Γι’ αυτό σου λέω, δώσ’ μου τα χέρια σου και κράτησε μακριά τα ψέματα, χάρισέ τα σ’ αυτούς που μπορούν να σε πιστέψουν. Σαν έρθει η ώρα και θέλεις ν’ ακούσεις πολλά, εγώ θα θέλω να κλάψω. Κοίτα με στα μάτια και μήν ντραπέις για μένα όπως ντρέπομαι εγώ και άφησέ με να κοιτάξω το χρώμα στα μάτια σου σαν τη μόνη αλήθεια.

Entry Filed under: Προσωπικά