στερνές κουβεντες, σε μια πόλη θηρίο
February 19th, 2004
…σε φωνάζω, σε σφίγγω τα χέρια, δεν κιότεψα εδώ πίσω να γυρίσω, και πάνε δυό χρόνια και μια εβδομάδα…
μήτε και μάζεψα τους ώμους. Ορθώθηκα μπροστά στις αδικίες σου, ορφανός, γυμνός, ξυπόλητος…
όρμηξα μες στο θάνατο μου, τον πνευματικό προσωπικό μου θάνατο.
Τα λάβαρά μου δε χαμήλωσα και ας με έχεις κατατροπώσει θριαμβευτικά…
Στερνές κουβέντες, σε μια πόλη θηρίο…
Entry Filed under: Προσωπικά,Σκοτάδια,Αναμνήσεις,Αποκαλύψεις
Πες και εσύ μιά τσαχπινιά
Some HTML allowed:
<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>
Trackback this post | Subscribe to the comments via RSS Feed