αισθήσεις
February 10th, 2004
…νιώθαμε την ψυχή μας θησαυρισμένη μουσική. Φεύγαμε και οι καρδιές μας χτυπούσαν, όπως το πρωί οι καμπάνες. Θα τελειώσει; Μέσα μας ζούσαμε ένα φόβο.
Τούτο το ταξίδι μπορεί σε λίγο να τελειώσει; Και τι θα γίνει αυτό το φως όλο που αναδιπλώνεται και ξεχειλίζει και κυλάει παντού σε μια αδιάκοπη άμπωτη σα να μη χωράει; Τα πάντα έλαμπαν σάμπως να βγήκανε όλες οι άνοιξες των αιώνων στο στερέωμα και βάδιζαν σιγά-σιγά βαστάζοντας αστέρια και λουλούδια στα χέρια τους. Και για πρώτη φορά νιώσαμε πως υπάρχουνε στον κόσμο αυτό ώρες που είναι έξω από το χρόνο. Που δεν ξέρεις πόσο διαρκούνε. Μήνες; Χρόνια; Αιώνες; Που ισοζυγιάζουν όλη μας τη ζωή. Ας μη τελειώσει!
Χωρίς κουβέντα, χωρίς ψίθυρο, σαν να είχαν οι λέξεις όλες ειπωθεί σαν να μην έκανε, σα να μην ξέραμε καμία γλώσσα, όπως τ’ αστέρια και τα δέντρα του Άλσους, σιωπούσαμε. Ένα δάκρυ είναι μια γλώσσα που μιλεί με αναρίθμητες λέξεις κάτω από την αγιοσύνη του στερεώματος…
Entry Filed under: Θεωρίες,Βγάλε άκρη
Πες και εσύ μιά τσαχπινιά
Some HTML allowed:
<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>
Trackback this post | Subscribe to the comments via RSS Feed