…le petit prince de l'obscurite…

ανάσταση το καταχείμωνο

October 8th, 2003

Αυτό το βράδυ της ανάστασής μου, ο Κύριος με έβαλε σε πειρασμό και μου ‘στειλε στο μυαλό μου χίλιες δυό εικόνες απ’ τα παλιά.
Ο Κύριος με δοκιμάζει, κι απόψε σε θέλω δίπλα μου κάτω απο το λαμπερό φώς που θα γεμίσει την αίθουσα, και ας στάζει αίμα το φεγγάρι.
Θα δωθώ σε σένα, θα σε κλείσω μέσα στην αγκαλιά μου…

…Κύριε αφήνομαι στα λευκά πέπλα της ανίκητης αθωότητας Σου,
τα χείλη μου φλέγονται,
οι λέξεις γίνονται νότες που ξυπνούν μια παλιά ηλεκτρική μελωδία,
σ’ αφουγκράζομαι,
μ’ ένα βλέμμα Σου πνιγμένο στο πηγάδι της αγανάκτισης…

…και εγώ που δεν αγαπώ πιά τίποτα, δεν μου λείπει τίποτα,
και ‘σύ που αγαπάς τα πάντα και σου λείπουν, είμαστε ελεύθεροι…
Κανένας δεν είναι δεμένος με κάτι συγκεκριμένο,
ούτε κάν’ με τον ίδιο του τον εαυτό…
…όταν όμως έφυγες μιά μεγάλη πληγή παρασημοφόρησε το αριστερό μου στήθος…

“Ούτε απόψε πανσέληνος.
Λείπει ένα κομμάτι.
Λείπει το φιλί σου.” (…που λέει και μιά ψύχή…)

Entry Filed under: Σκοτάδια,Αποκαλύψεις,Βγάλε άκρη