μισώ
July 25th, 2006
Μισώ την νύχτα. Εκπέμπει μια μελαγχολία. Κοιτάω τόση ώρα ένα τροπικό φεγγάρι και προσπαθώ να καταλάβω γιατί το έχουμε συνδέσει με το σκοτάδι. Εκπέμπει τόση φωτεινότητα όση η ανθρώπινη ψυχή δεν θα βγάλει ποτέ.
Θυμάμαι ένα καλοκαίρι που είχαμε πάει σε κάτι βουνά της πραγματικής Μακεδονίας μονάχοι μας. Εμείς και η αγριάδα της φύσης. Άκουγα νερά που δεν έβλεπα και ένιωθα κίνδυνο που δεν υπήρχε. Έπεσα στο ποτάμι. Τότε, απλά με είχες αγκαλιάσει σφιχτά και κάτσαμε κάτω από τον ήλιο. Με κοίταξες με ένα άδειο βλέμμα και μου είπες πως δεν ήρθες για να μείνεις. Ένστικτα.
Θα πρέπει να νιώσαμε απόλυτα άγνωστοι για να πληγώσουμε ο ένας τον άλλο τόσο πολυ και με τέτοιους απάνθρωπους τρόπους.
Η ζωή σου όπως την ξέρεις έχει φύγει, δεν πρόκειτε να γυρίσει ποτέ. Μην ντρέπεσαι, όλος ο κόσμος είναι λίγοι αριθμοί κολλημένοι σε ένα καντράν τηλεφώνου. Που να ψάξεις να βρείς το θάρρος πιά να ρωτήσεις…
“…τι κάνει;…”
Entry Filed under: Σκοτάδια,Θεωρίες,Βγάλε άκρη
Πες και εσύ μιά τσαχπινιά
Some HTML allowed:
<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>
Trackback this post | Subscribe to the comments via RSS Feed