κομμάτια
July 30th, 2006
- Γδύσου…
- Φρόντισε να μείνει κάτι από το δέρμα, το άρωμα ή έστω το βλέμμα μου σε παρακαλώ…
Τον κοίταξε να πέφτει, σηκώθηκε και ντύθηκε αργά. “…εγώ δεν ήμουν τόσο τυχερή…” του ψέλλισε και έκοψε την λάσπη της.
Ανέβαινε τις σκαλωσιές δίχως κουπαστές, με λιγοστά μαδέρια για να φτάσει έναν ουρανό γεμάτο καρφιά. Κάθε ξημέρωμα τον χτυπούσε στο πρόσωπο δυνατός υγρός αέρας, αέρας δυτικός και βρώμικος.
Βαρέθηκε τις κουβέντες γιατί δεν είχε μείνει τίποτα να ξαναπούν. Σ’ ένα φωτεινό διαμέρισμα μιάς παλιάς πολυκατοικίας με λάμπες χαμηλόφωνες ήθελε να την παρηγορήσει όταν έκλαιγε για αυτόν. Να φωνάξει δυνατά πως όσες βροχές και αν πέρασαν από πάνω του δεν τον ξέπλυναν. Να σιγομουρμουρίσει πως μονάχα αυτή του έμεινε και το πόσο είχε ανάγκη το κλάμα της γιατί το χάρισμα των δακρύων αυτός το έχασε νωρίς.
Έκλεψε ότι βρήκε μπροστά της, στις μεγάλες ανάγκες, στα αξημέρωτα σκοτάδια, κάποιο τυχαίο όνομα και γινόταν μιά άλλη ταυτότητα…
Entry Filed under: Κάπου σε ξέρω,Σκοτάδια,Αποκαλύψεις,Βγάλε άκρη
Πες και εσύ μιά τσαχπινιά
Some HTML allowed:
<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>
Trackback this post | Subscribe to the comments via RSS Feed