no news is good news (part I)
September 25th, 2006
Μικροί χρειαζόμασταν μόνο δυο σπιρτόκουτα κιι έναν σπάγγο και φτιάχναμε τηλέφωνο. Ωραίο παιχνίδι, αλλά ποτέ δεν λειτούργησε καλά. Έτσι δεν χρησιμοποιούσαμε τίποτα, τη φωνή μας μονάχα. Αλωνίζαμε τις γειτονιές, φωνάζαμε τους φίλους μας, έβγαιναν στο μπαλκόνι και σε δυο λεπτά κατέβαιναν για νέες περιπέτειες, από το ένα άκρο της πόλης μέχρι το άλλο.
Σήμερα χρειάζονται πολλά. Σταθερά, κινητά, ασύρματα, τηλεφωνητές, μηνύματα, δίκτυα, διαδίκτυα. Όλα χρειάζονται, άνευ εγγυημένης επιτυχίας . Εμείς τώρα πώς τα καταφέρναμε με δύο σπιρτόκουτα ή και με τίποτα, απλά με τη φωνή μας, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Σήμερα η επικοινωνία χρειάζεται μεσάζοντες.
Τον τελευταίο καιρό τί κάνω;
Δουλεύω, αγχώνομαι, φουμάρω, δουλεύω, αγχώνομαι, φουμάρω.
Έχω χάσει εμένα και προσπαθώ να ξανασυναντηθούμε…
“Γυρεύω κάποιον να βάλει λίγη μουσική στα βήματά μου, να με κάνει να μ’αρέσω όταν κωλώνω.” (Αρετή)
Πάλι στα λόγια σου ήρθα ρε γαμώ το…
Entry Filed under: Προσωπικά,Αναμνήσεις,Αποκαλύψεις
Πες και εσύ μιά τσαχπινιά
Some HTML allowed:
<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>
Trackback this post | Subscribe to the comments via RSS Feed