Σημεία…
December 9th, 2006
Η σκάλα, στην Περαία, δεν είναι παρά ένας τσιμεντένιος διάδρομος που εισχωρεί με κατεύθυνση βορειοδυτική στη θάλασσα. Όταν την περπατάς γίνεται βέλος, μέχρι να φτάσεις στην άκρη της, ακούς μονάχα τον ήχο των κυμάτων, ανοίγει απάνω σου ο θόλος του ουρανού και νιώθεις να βαδίζεις πάνω στα νερά. Δεν προφέρεται μολυσμένη η θάλασσα. για σένα, μια στιγμή, υπάρχει μόνο ο κόσμος κι η ελευθερία περήφανη του χρόνου των ανθρώπων. Άμα είναι μέρα, βλέπεις την πόλη που πέρασα τα ανεξάρτητα μου χρόνια ν’ ασπρίζει στο βάθος πέρα δεξιά, κι αριστερά την έξοδο στο πέλαγος. Κι αν έχει πέσει η νύχτα, πράγμα συχνά απαραίτητο για τέτοιες συναντήσεις, η “σκάλα” σβήνει ανεβαίνοντας μέχρι τον ορίζοντα, τόσο που δύσκολα διακρίνεις αν σε περιμένει κανείς στην άκρη. Η θάλασσα σαν προσμονή αυξάνεται εντός σου.
Σ’ ένα παγκάκι της πλατείας Άθωνος,είναι γραμμένο το “ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ”. Παραδίπλα, ονόματα, ημερομηνίες, L.F.E., εφηβικά για πάντα, που ξέρεις πως θα σκορπίσουν στην πρώτη μπόρα. Η πλατεία είναι κυκλική, με επτά ομόκεντρους κύκλους και στη μέση μια λυπημένη λιγνή μανόλια, δέντρο της γνώσης και της άρνησης. Στέκομαι μόνος κι ακουμπώ στο συντριβάνι, πετούνε λάβα και δροσιά τα εφτά του μάτια. Τριγύρω στα στενά κόσμος πολύς συγκεντρωμένος, τρώνε, πίνουν, πασχίζουν σε μια αμήχανη κοινωνικότητα και ξεχνούν. Δε φανερώνεται κανείς.
Υπάρχει καιρός να σταθείς και καιρός να περπατήσεις, καιρός για να γκρεμίσεις και καιρός για να χτίσεις, καιρός να σιωπείς και καιρός για να μιλήσεις, υπάρχει καιρός να αποχωριστείς και καιρός για να σμίξεις.
Entry Filed under: Κάπου σε ξέρω,Αναμνήσεις
Πες και εσύ μιά τσαχπινιά
Some HTML allowed:
<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>
Trackback this post | Subscribe to the comments via RSS Feed