προδοσία
June 11th, 2007
Πολλές φορές, πηγαίνοντας στη προς τη γέφυρα του Πολυφύτου, σταματούσα για ώρα, στύλωνα το βλέμμα μου σε κάτι μεγάλες λευκές πέτρες στη βάση της και σκεφτόμουν πως έβλεπα έναν βυθό όπου δεν υπάρχουν πια οι Εφιάλτες.
Πέρασα έξι χρόνια στη βαριά υγρασία των δρόμων του νησιού, χωρίς μια ανάσα από τ’ αεράκι του θεού που ανασαίνετε, ή μια κλεφτή ματιά στη δοξασμένη, ελληνική, γεωγραφική του δημιουργία. Έξι χρόνια που κύλησαν τόσο όμορφα για ένα αγόρι που διψούσε να μάθει και να νιώσει, όπως ακριβώς γεννήθηκε. Για τους υπόλοιπους “φίλους” ο φόβος έχει κλειδώσει διπλά όλες τις εξώπορτες. Κρατούσαν μέσα στη μοναξιά, τα στερεοφωνικά και τις τηλεοράσεις τους, κερδίζοντας τις μικρές, πικρές και ακριβές τους ματαιώσεις. Όταν το δήλωσα, απομακρύνθηκαν. Πώς μια απλή αλήθεια μπορεί να ενεργοποιήσει τόσους αμυντικούς μηχανισμούς, δεν το κατάλαβα ποτέ. Kι οι ιστορίες τους, οι συζητήσεις μας, τα γέλια, οι φιλίες, οι περαστικοί έρωτες; Έσβησαν σε νοσταλγία, ξέφτισαν σε μίζερα τραγούδια και μετράνε επαναληπτικά τους απόντες. Ήταν τα χρόνια του μεγάλου θαύματος, αυτού που μεταμορφώνει το παιδί σε άντρα.
“…les plus grandes choses sont simples; sinon, elles ne sont pas grandes…”
Να θυμάσαι είναι να γνωρίζεις ότι ο χρόνος είναι η ζεστή ουσία του ανθρώπου.
Πάγος είναι να ξεχνάς.
Χαίρομαι όταν συναντιόμαστε.
Όταν χωρίζουμε λυπάμαι.
Entry Filed under: Προσωπικά,Σκοτάδια,Αναμνήσεις,Αποκαλύψεις
Πες και εσύ μιά τσαχπινιά
Some HTML allowed:
<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>
Trackback this post | Subscribe to the comments via RSS Feed