Βερολίνο
June 26th, 2007
Βερολίνο, καλοκαίρι 1992.
Από μικρός την αγάπησα και αυτή, έχω να την δώ από τότε. Είναι το τελευταίο μας βράδυ στην πόλη κι αποφασίζουμε να βγούμε έξω. Παρέα, δυο άντρες και δύο γυναίκες – ή μήπως πρέπει να πω δυο κορίτσια και δύο αγόρια;
Σάββατο βράδυ, η πόλη δεν είναι δική μου, έχω όμως τους φίλους μου κι το φευγιό μου δεν είναι παρά μια ευκαιρία για χαρά. Σταματάμε ένα ταξί και μπαίνουμε, μ’ ολοφάνερα καλή διάθεση, μιλάμε στη μητρική μας γλώσσα. Ο ταξιτζής είναι μαύρος, γύρω στα σαράντα, ξένος κι αυτός στην πόλη, και σαν να γνωριζόμαστε από πάντα μας λέει: «Εσείς πηγαίνετε να διασκεδάσετε κι εγώ δουλεύω, μ’ αρέσει» – και γελάει.
Δεν υπάρχει η παραμικρή υποψία φθόνου στη φωνή του, μόνο η άμεση αναγνώριση της κατάστασης κι η χαρά του που μας βλέπει χαρούμενους. Λέει, κι εμένα αυτό μ’αρέσει, να είμαι με φίλους, η δουλειά είναι ένας καταναγκασμός κι η ζωή είναι σύντομη – και γελάει, ένα γέλιο βαθύ, ζεστή οικειότητα.
Κουβεντιάζουμε ανέμελοι κι η πόλη τρέχει γύρω μας.
Κανείς αυτό το βράδυ δε θα μείνει μόνος, γιατί όσο όμορφα και αν τραγουδάνε, σειρήνες, εσύ στο ύψος σου, ανεμοδαρμένο κορμί. Σάμπως είναι και η πρώτη φορά; Χρόνια μετά θα τα θυμάσαι και θα λυπάσαι ρε κόπανε, που δεν έχει κι άλλο, χα.
Entry Filed under: Προσωπικά,Αναμνήσεις
Πες και εσύ μιά τσαχπινιά
Some HTML allowed:
<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>
Trackback this post | Subscribe to the comments via RSS Feed