…le petit prince de l'obscurite…

μνήμες

July 20th, 2007

Ξεκίνησα αποφασισμένος να μην σκηνοθετήσω καμία συνάντηση, ξεκίνησα τυχαία. Να ακολουθήσω τη ροή μιας περιπλάνησης, ενεργητικά –πράγμα αδύνατον– δίχως να επιδιώκω κάτι συγκεκριμένο, γιατί στις μυθοπλασίες περί έρωτα καταγράφονται μνήμες περαστικές, αόριστες, μακρινές και καλά ξεχασμένες. Μνήμες καδραρισμένες, να φωνάζουν πως πέρασαν χρόνια και ποτέ δεν εκδικηθήκαμε αρκετά. Είναι μία διαδρομή που γίνεται βιαστικά, όχι από επιπολαιότητα, μα από ανυπομονησία και ανάγκη. Σκέτα, λιτά, νέτα που λένε στα λιμάνια οι τυχεροί χιλιοταξιδεμένοι.

Για να μην ξεχνιέμαι, επειδή αφαιρούμαι κάπως τελευταία, περπατάω στο ποτάμι και χαζεύω τους γλάρους που χαθήκανε στην αντίστροφη του πορεία. Στο κεφάλι μου κουνάω τα χέρια μου, κάνω πως πετώ, αντιγράφω μια αίσθηση που έχω δει χιλιάδες φορές και δεν θα ζήσω καμία, προσθέτοντας και την δική μου εικόνα σε ένα συνολικό άθροισμα, ένα κενό στα σωθικά, ένα στιγμιαίο άδειασμα του κόσμου μου από κάθε νόημα, δαγκώνω το κάτω χείλι, επίμονα, έχω γεύση αλμυρή, της θάλασσας. Η αντίληψη γίνεται εμπειρία μόνον όταν συνδέεται με αισθήσεις, μνήμες του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος.

Το θερμό φως λένε πως χαλαρώνει τις άμυνες, τις όποιες άμυνες, και εγώ ακόμα νομίζω πως ανήκω εδώ. Μαθαίνω καθημερινά, κι εσύ έχεις αλλάξει μέσα σε λίγες μέρες, το πιθανό και αναμενόμενο σου έγινε έκπληξη. Νέοι στόχοι, νέο ταμπλό, φρέσκα χωράφια να θερίσεις, μαζί και μένα. Έχεις να κάνεις αυτό που το ένστικτο, και οι άλλοι, σου έχουν πει πως είναι η λύση. Μην φοβηθείς ούτε στιγμή γιατί φοβάμαι και εγώ για μένα, μα σε εμπιστεύομαι τυφλά και ακολουθώ την μυρωδιά σου. Οι μνήμες φτιάχνονται για να διαρκέσουν μόνο μέχρι να τις σβήσεις, εσύ ή κάποιες άλλες νέες μνήμες να τις ξεπεράσουν, σε διάρκεια, σε ένταση, σε μαγκιά. Όλοι φοβόμαστε το επόμενο βήμα, μην αφήσεις να σε πείσουν για το αντίθετο, ταξίδεψε στο κόσμο της λαχτάρας. Το ρίσκο μετριέται με βάση αυτό που έχεις να κερδίσεις, όχι με βάση αυτού που έχεις να χάσεις.

Η χαρά της καταστροφής είναι η χαρά της δημιουργίας.
Μιχαήλ Μπακούνιν

υστεριόγραφο 1: Αυτό που ξεκίνησα θα το τελειώσω, δεν άφησα τιποτα στην μεση, μου αρέσει να υπόσχομαι να κάνω μονο αυτά που καταφέρνω, βολεύει και τις δύο πλευρές βλέπεις, εμένα με κάνει βασιλιά και την άλλη πλευρα ολόκληρη…δε μασάω μία.

υστεριόγραφό 2: Μόνο ο Θεός ξέρει τι θα ήμουν χωρίς εσένα…

Entry Filed under: Προσωπικά,Σκοτάδια,Θεωρίες