…le petit prince de l'obscurite…

ρωτας (;), με έψιλον

July 29th, 2007

Λίγα λόγια, νέτα, σα σεντόνια φρεσκοπλυμένα πριν ιδρώσουμε πάνω τους, σα γραμμές αεροπλάνου σε ουρανούς που θες να ξεχυθείς, σα τους δρόμους σου μετά την σιωπή. Τα μιλάς στα σκυλιά, τα ψιθυρίζεις σε ανθρώπους.

Λίγα λόγια, νέτα, σα να ήρθες πάλι πίσω στο χρόνο, σα να με ξέρεις απ’ το μετά μου, δίχως σενάρια και σκηνοθέτες, τρέχει ο χρόνος και μένεις ακίνητος, σα τα μάτια σου μετά τη βροχή.

Λίγα λόγια, νέτα, σα κόσμος που βρίσκεις στο σπίτι σαν γυρίσεις από τη δουλειά, κόσμος αναπάντεχος, κόσμος απρόβλεπτος, κόσμος ξαφνικός, ένας κόσμος χαμόγελα.

Στα είκοσι εξ ανάγκης, στα τριάντα εκ συνήθειας και στα σαράντα κατ’ επιλογήν;

Τί πλάνη, βρισκόμαστε ναυαγοί στο ρεύμα του και μάθαμε να μετράμε την ζωή μας με τα κομμάτια που μαζεύουμε από τις ακτές της Μεσογείου μέχρι και την Γη του Πυρός. Κανείς δεν έχει μιλήσει για αυτόν. Κανείς δεν γνωρίζει κατά πόσον πραγματικά υπάρχει στη χώρα που οι νύχτες είναι μικρότερες από τις ημέρες.

Με το άρωμά σου στα δικά μου ρουθούνια, ξεφυσώ ήρεμα γιατί δεν είναι πια άπιαστο όνειρο.

υστεριόγραφο: απαράδεκτος

Entry Filed under: Προσωπικά,Βγάλε άκρη