στο ρίνγκ
September 11th, 2007
Το είπες ξεκάθαρα, με μια φωνή βαθειά και θυμωμένη, αυτο που δεν παραδέχεσαι, είναι κάτι που δεν μπορείς, αδυνατείς σε κάθε επίπεδο, να επιστρέψεις στον άλλο, γιατί οι απαιτήσεις του δε, θα έπρεπε να, σε ενδιαφέρουν. Δυο χέρια στο λαιμό και αλλάζεις, αλλάζεις δέρμα και, τους, ανθρώπους μέχρι να σε πνίξουν οι απαιτήσεις τους… και μετά τολμώ να μιλάω πως είναι στην φύση της να είναι μόνη. Για κάθε ανάσα, ένα χαμόγελο, για κάθε βλέμμα, άλλος ένας θάνατός και τόσα χρόνια, πειραματόζωο της ίδιας δοκιμασίας, να επαληθεύεις με την σειρά σου τους ίδιους κανόνες.
Θυσίες, η λάθος λέξη, χάνει το νόημα μόλις την προφέρεις, σαν τις άγουρες σκέψεις που έχεις στο κεφάλι σου και προσπαθείς να δώσεις να καταλάβουν. Το παρόν τρέφεται μονάχα από μικρά στιγμιαία μαρτύρια, και κάποιο μάταιο στοίχημα με τον εαυτό σου, μέχρι μια μέρα να ξυπνήσεις με δάκρυα στα μάτια, πνιγμένα από κάποιον εφιάλτη που έγινε πραγματικότητα και βρήκε την αγκαλιά σου ο καιρός, στην ζεστασια κάποιας άλλης, διαφορετικής αγκαλιάς.
Κανένας έρωτας δεν πετάει λευκή πετσέτα για να να σωθεί με αξιοπρέπεια (deja-vu), εμείς την πετάμε. Μα οι άνθρωποι που είναι δύσκολοι, να αγαπηθούν, είναι και αυτοί που το έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη και πουθενα δε χωράει κανένα συγνώμη και περιθώριο για λάθος. Αμφίδρομα και αμοιβαία.
Σταματημένος σε ένα κόκκινο, χωρίς να αρθρώσω σκέψη, χωρίς την παραμικρή αντίδραση, κατεβάσα μια καυτή τζούρα από το τσιγάρο μου, το πέταξα και άφησα το συμπλέκτη στις 3000 στροφές. Οι αντρες είναι κατα βάση κυνηγοι, μην το ξεχνάς.
Entry Filed under: Κάπου σε ξέρω,Προσωπικά,Σκοτάδια,Θεωρίες,Βγάλε άκρη
Πες και εσύ μιά τσαχπινιά
Some HTML allowed:
<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>
Trackback this post | Subscribe to the comments via RSS Feed