…le petit prince de l'obscurite…

αναγκαιότητες

September 20th, 2007

Ένας φίλος μου δήλωσε, σε κάποια προσωπική μας κουβέντα, πως κάνουμε ταξίδια με το ίδιο ακριβώς κίνητρο. Την αναγκαιότητα.

Ζω όπως όλοι μας μια πολλαπλή ζωή, σαν άνθρωπος, σαν μηχανικός, σαν boulderer. Οι καθημερινοί μου περιορισμοί είναι τέτοιοι ώστε να μην μου επιτρέπουν να αφιερώσω όσο χρόνο θα ήθελα σε οτιδήποτε. Σκορπώ απαράδεκτα υπερβολικό χρόνο σε ύπνο, για να αυτό-αποκαλούμαι άνθρωπος, μα παράλληλα δεν κοιμάμαι ποτέ αρκετά για να ξεκουράσω το σώμα μου από την κάθε προπόνηση bouldering στο κάστρο.

Οι περιπτώσεις που χρειάζεται να βρω λύση για ένα δύσκολο πρόβλημα όμως, δεν έχουν να κάνουν με τις ικανότητές μου, είτε ως άνθρωπος, είτε ως μηχανικός, είτε ως boulderer. Η έλλειψη χρόνου και προετοιμασίας με ανάγκασαν να δημιουργήσω τον μόνο μου αμυντικό μηχανισμό απέναντι σε προβλήματα. Να δουλεύω πολύ και έντονα, επίμονα.

Στα δυσκολότερα προβλήματα πρέπει να δουλέψω πολύ σκληρά για να εμποδίσω την ιδέα και την φωνή της εγκατάλειψης να ακουστεί. Ορισμένες φορές γίνεται λίγο, εώς πολύ, ενοχλητική.Κάπου εκεί συνηθίζω να αλλάζω γωνίες βλέψης και δε φοβάμαι να κατέβω χαμηλά, γιατί ακόμα και εκεί κάτω έχει πρωτόγνωρα ενδιαφέρον εικόνες. Άλλοτε πάλι πετάω όλα τα βιβλία και τις θεωρίες από το παράθυρο και κάνω το κάτι περισσότερα απλό, το κάνω να λειτουργεί.

Κάθε ένα από τα προβλήματα που ερχόμαστε σε επαφή είναι απαιτητικότερα από τα προηγούμενα καθώς και, χρονικά, είναι ότι πιο επίπονα κοπιαστικό στη ζωή μας. Η σοβαρότερή δυσκολία στην επίλυση των όποιων προβλημάτων είναι η πνευματική, και βρίσκω πως πολλές φορές για να σπάσω το όριο αυτό το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να ουρλιάξω στιγμιαία.

Την κάθε στιγμή που τα καταφέρνω νιώθω ολόκληρος.
Αυτή λοιπόν φίλτατε, είναι η δική μου.

Entry Filed under: Κάπου σε ξέρω,Προσωπικά,Θεωρίες,Αποκαλύψεις