…le petit prince de l'obscurite…

Dolores och Johnny

October 31st, 2007

Ένα τεράστιο σπίτι με κουρασμένες φωνές και καπνό, και πίνακες κρεμασμένους στραβά στους άσπρους τοίχους. Κρύο μάρμαρο κάτω από τα λυμένα σανδάλια της και ενίοτε κάποιο χαλί να πνίγει τα βήματά της. Νιώθει μια απαίσια ζάλη και τρέχει αμέσως στο παράθυρο για να γεμίσει τα πνευμόνια της αλμυρό αέρα. Η ιδέα είναι καλή, αλλά η θάλασσα μακριά. Καταπίνει την άτονη και καυτή ανάσα της πόλης.

Την βρήκαν τα ξημερώματα με ένα μπουκάλι αγκαλιά να ξερνά, να φτύνει σάλια και εμετούς. Στον απόηχο ενός σκοτεινού μπαρ λίγα στενά πιο κάτω, κάποιος σουτάρει Bill Evans, μια πρέζα Gary’s Theme. Σκουπίζει τα χείλη με μια χαρτοπετσέτα ξεχασμένη στον πάγκο της κουζίνας και μένει εκεί, ακίνητη, γλείφοντας τα πονεμένα της δάχτυλα και χτυπώντας το πόδι στον ρυθμό. Θέλει να διώξει μια πίκρα και την ξινίλα του αλκοόλ από το στόμα. Στρίβει ένα Craven, ανάβει. Κατέβηκε στους δρόμους να σεργιανίσει την κακοκεφιά της μέσα σε λεωφόρους ή πλακόστρωτα σοκάκια, τίποτα πλέον δεν έχει καμία σημασία.

Ένας νοστιμούλης άστεγος τη σταματά να της πει κάτι που δεν καταλαβαίνει, της αγγίζει το μπράτσο και χάνεται. Τα γένια του άγρια, με μια δυσωδία κόπωσης, με τα ρούχα τσαλακωμένα. Έχει μικροσκοπικά μάτια-κουμπιά και κάτι στα μαλλιά σαν μπριγιαντίνη. Την κατακλύζει μια φευγαλέα επιθυμία να τρέξει ξοπίσω του, να ρωτήσει, να μάθει και κυρίως, να πει. Ένα λεπτό αργότερα το έχει ήδη ξεχάσει. Ακούει ένα ραδιόφωνο να ξεδιπλώνει κοπάδια από ονειροπόλες νότες που σβήνουν, σα στεναγμός, σαν υστερόγραφο κάτω από κάποιες αράδες.

Δεν επιτρέπει στον εαυτό της αυταπάτες και ψευτορομαντισμούς, κατάφερνε να κάνει τον κάθε παράδεισο πληκτικό. Αυτή την φορά, όμως, βγήκε από τον δρόμο. Πήρε ένα τηλέφωνο και μπήκε σε ένα ταξί καθώς μια γνώριμη, αγουροξυπνημένη φωνή απάντησε καταφατικά σε μια της ερώτηση. Έφυγε για άλλο ταξίδι, στην πτώση των κορμιών και στον στρόβιλο του έρωτα, αυτού που σε οδηγεί στα έγκατα, στη λάσπη, στη σάρκα της Γης.

Έκλεισα το ραδιόφωνο και χάζεψα το κόκκινο λαμπάκι να σβήνει.
Θα μπορούσε να την λένε Ντολόρες και εμένα Τζόνι.

Entry Filed under: Κάπου σε ξέρω,Προσωπικά,Say what?