Σπείρες
April 9th, 2008
Χίλια ένα… χίλια δύο… χίλια τρία…
Έτσι μετράς τα δευτερόλεπτα, έτσι μετράς τον χρόνο. Όσο εσένα ο νους σου τρέχει στην πρόσθεση, άλλο τόσο τον χάνεις μέσα από τα χέρια σου. Μου το έμαθε ο Γιώργος αυτό όταν παράλληλα μου μάθαινε να συμπλεκτάρω ορθά πότε το μαθητικό CB400 και πότε το ολοκαίνουριο του Hornet-άκι. Να μετράω το χάσιμο το έμαθα, όπως τα περισσότερα.
Τελευταία επιμένω να κουμπώνω ατάκες και να τις εφαρμόζω σαν φυσικούς κανόνες, τελευταία μαθαίνω να σκέφτομαι με σχήματα, με την γεωμετρία, με το πλήθος μετρήσεων του κόσμου μου. Αφύσικα, τρίγωνα, τετράγωνα και κύκλοι, με τους τελευταίους να μου έχουν γίνει εμμονή. Διάβασα ξανά και ξανά το κείμενο της βολής στη Δονούσα που μιλά για κλείσιμο των, όποιων, κύκλων. Τι και αν τελικά είναι ολοκληρωτικά λανθασμένο; Δε θα μου ήταν παράξενο, μήτε η πρώτη φορά που μιλάω αραμαϊκά, αυτοκριτικάρω και αμφισβητώ, με τον κύκλο να είναι σχήμα δυσδιάστατο.
Τι συμβαίνει λοιπόν αν πιθανολογήσουμε πως η γωνία θέασης είναι λανθασμένη, αν το επίπεδο είναι διαφορετικό, αν τελικά είναι τρισδιάστατο; Οι κύκλοι μου τότε αλλάζουν μορφή και παίρνουν άλλο σχήμα, γίνονται σπείρες, αλλάζοντας επίπεδα με την πάροδο του χρόνου.
Χίλια τέσσερα… χίλια πέντε… χίλια έξι.
Μισό τσιγάρο δρόμος σκέψη και άλλο μισό επιστροφή, τον έχασα και αυτόν στο μέτρημα.
Entry Filed under: Προσωπικά,Θεωρίες,Βγάλε άκρη,Say what?
Πες και εσύ μιά τσαχπινιά
Some HTML allowed:
<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>
Trackback this post | Subscribe to the comments via RSS Feed