…le petit prince de l'obscurite…

φίλοι

August 8th, 2008

Έχω γίνει ευαίσθητος και αισθηματίας, βουρκώνω σε ταινίες, λιώνω με κλισέ και ενθουσιάζομαι με τα παιδιά που επιμένουν να παίζουν γυμνά, σχεδόν, στο δρόμο ποδόσφαιρο, κρυφτό και μήλα. Εφευρίσκω νέα μέτρα να με χωρέσω σε όρια μέχρι να τα ξεπεράσω.

Νιώθω δυνατός και απόμακρος από υλικά αντικείμενα και ανθρώπους που εξακολουθούν να γοητεύουν τις σκέψεις μου για κοινή ζωή και επιμένουν να μου υπενθυμίζουν την ύπαρξή τους μέσα από τις μικρές καθημερινές μου κινήσεις και νεο-αποκτημένες συνήθειες. Μέσα από εικόνες φρέσκιες, ασύνδετες με τις προηγούμενές μου ζωές, καταφέρνουν να επαναφέρουν χαμόγελα, από το πουθενά, που δυσκολεύομαι να εξηγησω και να αντιληφθούν δίχως την χρήση λεκτικών βοηθημάτων.

Η, όποια, απογοήτευση των γνωριμιών των τελευταίων χρόνων έχει εξαφανιστεί από την στιγμή που αφέθηκα στο τωρα και εμπιστεύτηκα τον άνθρωπο που είχα ξεχασει μέσα μου. Δε μπορώ να σταματήσω να χαμογελώ γιατί αλλάζω, το βλέπω στο γέλιο και την αγκάλη του περίγυρου, στην απολαυστική δεκτικότητα του εγώ μου, δίχως στολίδια, γυμνός και ένας, μονάδα και μοναδικός σαν τον καθένα σας.

Άργησα πολύ να δω τον κόσμο με το δικό μου μάτι, αισιόδοξα και ιδεαλιστικά. Αυτοί που αποκαλώ φίλους με περιπαίζουν λέγοντάς μου πως έιμαι μίλια μακρυά από την πραγματικότητα, πως οι σκέψεις μου είναι εφικτές και εφαρμόσιμες μόνο σε κόσμους ουτοπικούς, μα ξέρουμε όλοι μας πως είναι στιγμές που ζηλεύουν (envy not jealous) το θάρρος μου και συμφωνούν να τους παρασύρω έξω από τα νερά τους με τα λόγια μου.

Αυτούς που αποκαλώ φίλους τους λατρεύω κάθε μέρα και πιό πολύ γιατί μου επιτρέπουν να ονειρεύομαι και μου κλείνουν το μάτι πονηρά όταν κοτεύουν, μα τολμούν να με εμπιστευτούν.

Entry Filed under: Προσωπικά