…le petit prince de l'obscurite…

ζώντας χωρίς εσένα (part I)

September 5th, 2008

Έμεινα πιστός σε αυτό που ήμουν πιο νέος. Διψάω ακόμα για έρωτα, θέλω να τον χορταίνω. Όμως μεγαλώνω περιπλανώμενος με αυτό που έμαθα όταν έφυγες εσύ, πως η αγάπη σ’ αφήνει πάντοτε φριχτά πεινασμένο.

Σε σκέφτομαι μια νύχτα στο φως του φεγγαριού και τ’ αστέρια μοιάζουν να κλαίνε με λυγμούς. Όταν είναι τόσα πολλά αυτά που χάνεις, δεν μπορείς στιγμή να κοιμηθείς.

Κοίτα που κάνω τώρα όλα αυτά χωρίς εσένα. Ο νέος κόσμος που ονειρευτήκαμε έμεινε μισός. Αλήθεια, που δεν πήγαμε μαζί; Ίσως αυτό να με κρατάει στη ζωή. Όλα τα πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα, τα λόγια που ακόμα ζούνε στο μυαλό μου. Όλες οι στιγμές που θεωρούσαμε δεδομένες, τα λόγια που ποτέ δεν σου έχω πεί.

Σε σκέφτομαι μια νύχτα στο φως του φεγγαριού και τ’ αστέρια μοιάζουν να κλαίνε με λυγμούς. Όταν έχεις τόσο έρωτα να δώσεις, δεν μπορείς στιγμή να κοιμηθείς.

Έμεινα πιστός σε αυτό που ήμουν πιο νέος. Διψάω ακόμα για ζωή, θέλω να την χορταίνω. Όμως μεγαλώνω περιπλανώμενος μ’ αυτό που έμαθα όταν έφυγες εσύ. Πως το πάθος για την ζωή σ’ αφήνει πάντοτε φριχτά πεινασμένο.

Beth Orton

Entry Filed under: Κάπου σε ξέρω,Προσωπικά,Σκοτάδια,Αναμνήσεις