απόκομμα
October 13th, 2008
Θυμάται ξημερώματα που άνοιγε τα μάτια του γεμάτα τρόμο για να ζήσει τη, συχνά, γυμνή της πλάτη που περίμενε τη αγκαλιά του. Μέσα στο κρύο, συνήθιζε να σηκώνεται γυμνός στις μύτες των ποδιών του να κλείσει όσο καλύτερα μπορούσε τις βαριές κουρτίνες, να τα βάλει με έναν ήλιο, έξω, που έκαιγε από νωρίς. Επέστρεφε κάτω από τα ζεστά σκεπάσματα καθώς του νιαούριζε, βολεύοντας το κορμί της γύρω από το δικό του, με κέρδος λίγων στιγμών ακόμη.
Κάθε πρωί, η πρώτη του ματιά, η πρώτη του σκέψη ήταν δική της, τίποτα άλλο δεν έτρεχε στο μυαλό του. Μαζί, ένα κουρασμένο χαμόγελο τον συνόδευε για το υπόλοιπο της ημέρας, ώσπου να επιστρέψει στην γνώριμη ρουτίνα τους. Για καιρό μετά ξυπνά μόνος του τα, οποιαδήποτε, πρωινά στην ίδια σκέψη, με την ίδια ταλαιπωρημένη έκφραση, άνευ χαμόγελου και άνευ ρουτίνας.
Υπήρξε εκεί όσο χρειάστηκε να είναι, όπως όλα και όλοι μας.
Δεν άφησε τίποτα να συμβεί χωρίς λόγο, ακόμα και στα δύσκολα. Απαίτησε κάτι που δεν ήταν εφικτό να λάβει, εμπιστοσύνη, σκεπτόμενος μακροπρόθεσμα κάτι που θα ισορροπούσε την τρέχον κατάσταση. Δεν ήταν για τίποτα σίγουρος, μα για μια τέτοια ανάγκη ολοκληρωτικού, παράφορου, δε-μπορώ-ανάσα-χωρίς-εσένα έρωτα, χρειάστηκε να επενδύσει στο ρίσκο ζυγίζοντας τι είχε να κερδίσει και όχι όσα είχε να χάσει.
Όταν φεύγεις κι απομακρύνεσαι έτσι με τρομάζεις και όσο σκέφτομαι να μην, γιατί ακόμα πιστεύω την κάθε σου λέξη, τόσο μου γίνεται και πιο δύσκολο. Μερικές φορές οι άνθρωποι τείνουν να παραμελούν τις λέξεις που συνοδεύουν το “για πάντα”.
Για κάποιον άλλο Johnny, για μια διαφορετική Dolores…
Entry Filed under: Προσωπικά,Σκοτάδια,Αναμνήσεις,Αποκαλύψεις
Πες και εσύ μιά τσαχπινιά
Some HTML allowed:
<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>
Trackback this post | Subscribe to the comments via RSS Feed