…le petit prince de l'obscurite…

φάουλ

October 22nd, 2008

Οι κινήσεις χρειάζεται να είναι πιο γρήγορες, πιο επιδέξιες, πιο εύστοχες, πιο θαρραλέες. Δεν μπερδεύτηκα με σένα, σου έχω δηλώσει ήδη πως δεν έπραξα ούτε μίλησα ποτέ εναντίον σου. Είναι που με επηρεάζουν όλοι τους (σας) με την κάθε μικρή κουβέντα, την τοσοδούλα κίνηση και τα λαμβάνω τις μετρητοίς γιατί όλους τους εμπιστεύομαι… με ξέρεις. Αργότερα, κλείνομαι, στρείδι.  Χαζεύοντας την ταμπέλα κάποιου δρόμου που περπατήσαμε για λίγες στιγμές, με δυο φίλους ζωγραφίζοντας ξένους τοίχους, σε μια στροφή στο ταρτάν του γηπέδου, μέσ’ τα κομμάτια μου ή ξενέρωτος, ξαπλωμένος και όρθιος, σίγουρα μόνος, σε μια στάση λεωφορείου, στη κλεφτή ματιά ενός μωρού… σκέφτομαι τα γέλια σου και τις χαρές μας. Παιδικά και αθώα, να υπερκαλύπτουν την κάθε μας αδυναμία.

Στρατηγικές επιβίωσης σε ένα καινούριο κόσμο. Σε θέλω, αν ακόμα το θυμάσαι. Είμαι σίγουρος πως το θυμάσαι, μα δεν θα μπορούσες να κάνεις κάτι και γι’ αυτό, απώλεια επιλογών. Δε σε ρώτησα ποτέ τι περίμενες, παρά μόνο έπραξα τα δικά μου, όπως τα καταλάβαινα και όπως τα ένιωσα. Ποτέ δεν σε ξεπέρασα, απλώς συνήθισα. Ποτέ δεν σε ξέχασα, απλώς με επέπληξα και δεν με συγχώρεσα ποτέ. Συνεχίζω να εμπιστεύομαι τις κινήσεις μου με βάση την στιγμιαία ορθολογιστική μου σκέψη, μα τι αρχίδια θεωρία είναι αυτή, Θεέ μου…

Θυμήθηκα μια κουβέντα της Misty στο Μάντσεστερ που με προειδοποίησε πως όταν φυσάνε οι άνεμοι της αλλαγής, κάποιοι χτίζουν καταφύγια και κάποιοι άλλοι ανεμόμυλους. Εδώ είμαι, όχι όμως εκεί. Δε θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω, θέλω να τα ζήσω όλα από την αρχή σε ένα παιχνίδι που όχι μόνο δεν έχει παράταση μα απολύσαμε μαζί με όλους τους κανόνες και τον διαιτητή.

Ουδέποτε υπάρχει ανάγκη για φάουλ ή/και για λήξη μεταξύ μας.

Entry Filed under: Προσωπικά,Σκοτάδια,Αποκαλύψεις,Βγάλε άκρη