προσωπικός χώρος
November 13th, 2008
Το «σ’ αγαπώ» δεν το ορκίζεσαι ποτέ, το δίνεις απλόχερα, με τον Α ή Β τρόπο, πολλές φορές και με τον λανθασμένο, μα είναι το δικό σου μοναδικά πολύτιμο «σ’ αγαπώ». Αυτό δε σημαίνει πως παύει να πηγάζει από μέσα σου, πως πλέον το άρωμα της δεν κάνει την ανάσα σου να κόβεται, πως μια τυχαία συνάντηση δεν θα σε ρίξει στο ναδίρ της προσωπικής σου κολάσεως και στο παράδεισο των οπτικών σου ερεθισμάτων.
Μην επιλέγεις ποτέ τις στιγμές που θα ζεις, μην αρνείσαι να επενδύσεις χρόνο. Γιατί είναι το μόνο που δεν αγοράζεται, μήτε πωλείται, δεν μεταφέρεται κι ούτε χαρίζεται. Έχουμε όλοι προκαθορισμένα άγνωστη ποσότητα και το μόνο που καταφέρνουμε να κάνουμε είναι να τον σκορπάμε σε αφύσικα μίζερες δουλειές, σε δικές μας ενοχές του χθες ή άλλων αντιλήψεις και στην έλλειψη θάρρους για το αύριο. Να φιλιόμαστε καταμεσής του δρόμου ρε, αυτό ήθελα και ας ντρέπεσαι.
Έκανα λάθος, δεν θέλω άλλο προσωπικό χώρο, τι να τον κάνω; Τι να τον κάνω τόσο χώρο, ένας άνθρωπος τόσο μικρόσωμος; Να χωρέσω τι που, άνευ, είμαι κενός; Να τον διεκδικήσω πώς αν δεν μου τον παραβιάσεις; Σκόπευα, εν καιρώ, να σε αφήσω να μπεις, να μου τα κάνεις όλα πουτάνα, μα τα κατάφερες μία χαρά και απ’ έξω, όπως ακριβώς τα κατάφερα και εγώ εξ αποχής και αποστάσεως.
Entry Filed under: Προσωπικά,Σκοτάδια,Αποκαλύψεις,Say what?
Πες και εσύ μιά τσαχπινιά
Some HTML allowed:
<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>
Trackback this post | Subscribe to the comments via RSS Feed