…le petit prince de l'obscurite…

συνημίτονα

January 14th, 2009

Ξύπνησα σε τούτο το δωμάτιο και ένιωσα απόλυτα ξένος με το χωροχρόνο. Όσο λιγότερο αναρωτιέμαι γι’ αυτά που νιώθω τόσα περισσότερα καταλαβαίνω.

Μην περιμένεις.
Ποτέ δεν θα είσαι έτοιμος.
Ποτέ δεν με θέλησα τόσο τώρα, πόσο μάλλον έτοιμο.
Μέσα στα ρούχα μου δεν μπορώ, ούτε στους δρόμους, ούτε (σ)το αύριο.
Η δύναμη μου υποτάσσει το κουράγιο μου.
Κοίτα που πας, για να μην πας εκεί που κοιτάς (Μάης), μην ξεχνάς το πίσω, άστο στον καθρέφτη σου.
Ανάσαινε στα σβέλτα.

Δεν καταλαβαίνω πως ένας άνθρωπος τόσο ρεαλιστής επιμένει να προτιμά την φαντασία του από τον ίδιο. Πιθανό γιατί καταφέρνει να κάνει το χαζό καλύτερα από τον έξυπνο.

Entry Filed under: Προσωπικά,Θεωρίες,Βγάλε άκρη