χωρίς λόγια
May 1st, 2009
Δεν ξέρω, πλέον, γιατί βαθιά μέσα μας δεν εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο. Φαντασιώνομαι πως θα ξυπνήσω ένα πρωί και θα έχουμε συνέλθει, θα γίνουμε αυτό που είναι όλοι οι φυσιολογικοί έρωτες, αλλά εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους, δεν υπήρξαμε ποτέ φυσιολογικοί, ούτε καν στην αρχή μας.
Έχεις ιδέα τι σύγχυση είναι για μένα να ξέρω πως είσαι η μόνη γυναίκα με την ικανότητα να με καταλαβαίνει;
Σε σκέφτομαι συνέχεια, συνέχεια.
Σκέφτομαι πως αυτή η γυναίκα γνωρίζει ποιος πραγματικά είμαι, μα μ’ αγαπά ούτως ή άλλως.
Entry Filed under: Προσωπικά,Σκοτάδια,Αποκαλύψεις,Say what?
Πες και εσύ μιά τσαχπινιά
Some HTML allowed:
<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>
Trackback this post | Subscribe to the comments via RSS Feed