(ξε)χωριστά
June 10th, 2009
Σε πετυχαίνω τυχαία και σκορπάμε χρόνο, μια στο τόσο και χαμογελάμε από μέσα μας περισσότερο από όσο καταλαβαίνει ο άλλος ή θέλουμε πραγματικά να δείξουμε. Όλα συμμαζεμένα, όσο μικρά και μεγάλα. Μιλάμε για μας και τα μάτια μας γεμίζουν όνειρα, μισά. Μετά πως σιχαίνομαι αυτές μας τις σιωπές. Κάνουμε να επικοινωνήσουμε μέρες, σαν να χάνουμε τον χρονισμό μας και απομακρυνόμαστε χιλιάδες μίλια μακριά. Έχεις το τηλέφωνο που έστω και αν βρω το κουράγιο ποτέ να πάρω ή να στείλω κάνα μήνυμα δεν απαντάς ποτέ. Στις χειρότερες στιγμές μου και δεν απαντάς ποτέ. Δεν σε κατηγορώ, σε καταλαβαίνω.
Τρώμε το, ξεχωριστό, πρωινό μας, πηγαίνουμε στην, ξεχωριστή, δουλειά μας, έχουμε όμως τις ίδιες ελπίδες, μαζί με τους ίδιους δισταγμούς. Χωρίζουμε τον, ξεχωριστό, χρόνο μας σε δώδεκα μήνες, σε τέσσερις εποχές, και ξεχωριστά, συμπεριφερόμαστε ανάλογα. Το χειμώνα σκεφτόμαστε, την άνοιξη μας πιάνει μια τρέλα, το καλοκαίρι γινόμαστε παράφρονες και το φθινόπωρο πέφτουμε στα πρόθυρα μιας γαλανής μελαγχολίας, ξανά, ξανά και ξανά… και μετά, τολμάμε να μιλάμε για deja-vu, επιβάλλοντας τους, ξεχωριστούς, εαυτούς μας μια ποινή, αυτή της, και καλά, τυχαίας επανάληψης.
Έχω κόψει το αλκοόλ, εδώ και χρόνια. Αν όμως τα δικά σου φορτία ήταν σφηνάκια, θα τα κατάπινα μεμιάς, δίχως ανάσα, θα έγλειφα λαίμαργα τα απομεινάρια στο γυαλί, και το βράδυ θα σε ξύπναγα εν τω μέσω της νυχτώς να σου ψιθυρίσω με βαριά βρώμικη ανάσα πως το παρελθόν υπάρχει μονάχα όσο το θυμόμαστε.
Entry Filed under: Κάπου σε ξέρω,Προσωπικά,Βγάλε άκρη
Πες και εσύ μιά τσαχπινιά
Some HTML allowed:
<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>
Trackback this post | Subscribe to the comments via RSS Feed