lost & (yet to see) found
January 18th, 2010
Δε μπορώ να πιστέψω πως αυτά τα λόγια ανήκoυν σε μένα, πηγάζουν από την καρδιά μου.
Πως οι πράξεις μου έχουν ένα και μόνο γνώμονα. Εσένα.
Και εσύ αδυνατείς να το δείς.
Υποθέτω πως και με την ίδια λογική αν θα μου ‘λεγε κάποιος πριν από κάνα χρόνο πως θα εργάζομαι και θα, προσπαθώ να, ζω στην Πορτογαλία, πιθανό να μου ακουγόταν παρατραβηγμένο. Όπως και σεβαστή, μα παραταβηγμένη, θα βρώ, ως συνήθως, τη κάθε σου εξήγηση στο πόσο σε έχουν ενοχλήσει τα παραπάνω… όλα τα παραπάνω.
Ήταν όμως επιλογή μου για την οποία χρειάζεται να περνάω την κάθε μου μέρα μακρυά σου, μην το ξεχνάς αυτό.
Το ότι πάτησα το κουμπί δεν θα πεί πως έκλεισα και το τηλέφωνο, ούτε αυτό μην το ξεχνάς…
Είμαι πεισματάρης, το ξέρω, αλλά είμαι 32 και περήφανος, να το ξέρεις και εσύ.
Entry Filed under: Προσωπικά
Πες και εσύ μιά τσαχπινιά
Some HTML allowed:
<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>
Trackback this post | Subscribe to the comments via RSS Feed